21 jul 2011

Casa de colorines

Acabo de decidir que este blog estará dedicado solamente a la Casa de Colorines, tal y como su nombre indica. No sé muy bien en qué dará esto, ni dónde me desahogaré a partir de ahora... pero creo que es una sabia decisión. A ver cuánto tardo en cambiar de opinión :)

20 jul 2011

Títulos

Estoy pensando en la cantidad de textos que no leo porque el título me provoca escalofríos, y también en los que no leo porque el título no me provoca absolutamente nada. Por ejemplo:
- "La elegancia del erizo": es un libro que a alguna gente le encanta y otros no han podido pasar de la página 2. En mi caso, no puedo pasar de la página 0. La elegancia del erizo me parece el título más pedante y presuntuoso que se le puede ocurrir a una mente humana. Me lo pierdo por eso.
- "Una sorpresa inesperada": Al margen de que si es una sorpresa, es inesperada en sí misma, este tipo de títulos no me gustan porque están compuestos por el artículo menos original + sustantivo menos original + adjetivo que todos esperábamos. Si no has podido pensar nada más "inesperado", realmente, prefiero perderme el resto.
A veces me equivoco y sí que merece la pena leer todo lo que viene detrás de títulos espeluznantes. Pero creo sinceramente que, aunque las primeras impresiones no lo deberían ser todo, sí que son una parte grande de lo que son las cosas. Si eres buena persona, no entras a otra con un puñetazo en el estómago. Pues esto es lo mismo, casi.

δυσἀστήρ

Acabo de darme conta de que hai moitísimo tempo que non leo "Cuando el mundo era joven todavía"... que cambio máis dramático tendo en conta que antes, hai tempo, o lía mil millóns de veces (ao ano). 
E despois, dinme conta de que non sei nin donde teño o libro, e de que hai demasiado tempo que non o "vexo", cando antes me cruzaba con el mil millóns de veces (ao día), cambiando cousas de sitio, ordenando estanterías... 
Así que seguramente o perdera... como tantas outras cousas na miña vida.
Joder, son un desastre.
Mira ti: nesto, polo menos, non cambiei. 

18 jul 2011

Mi bisabuelo Carlos, teniente coronel de Estado Mayor, fue fusilado por no querer servir a la República. Me contaron que, a pesar del riesgo que corría, su cuñado Pepe, que le adoraba, no dudó en ir a buscar el cuerpo a la Ciudad Universitaria para enterrarlo.
Pepe paseó su miedo por el desván de su casa los días posteriores. Se lamentaba, el pobre, por no haber colocado una almohada bajo la cabeza de mi bisabuelo al enterrarlo. Pasó días rezando por que quienes venían de vez en cuando a preguntar por aquel que había ido a buscar el cuerpo de un traidor se creyeran la respuesta que Pilar les daba: “Ya hace que no vive aquí”. Solo el día en que Pilar se puso de parto, Pepe bajó del desván. Entre toallas y cubos de agua hirviendo, abrió la puerta cuando alguien llamó, y nunca supimos si le dio tiempo de despedirse de su mujer, o de conocer a su hijo.
Dicen que los “Rojos” perdieron la guerra. Yo dudo que alguien la ganara.

Micropensamientos de un 18 de julio

Hoy me di cuenta de que hacía mucho tiempo que no me dedicaba a andar por la calle sin tener un sitio al que llegar (corriendo) y dejando que mi cabeza se dedicase solo a micropensar.
Por suerte, hoy me dediqué a micropensar. Y estos fueron mis micropensamientos:
- En rebajas, no hay una sola tienda de Inditex que, vista desde fuera, no parezca tomada por cien Demonios de Tasmania.
- Me encantan las visitas fugaces de mi hermano, mi hermana, mi madre, mis amigas, mi chico o mi tía preferida.
- Me asusta pensar que ya no tengo abuelas, ni abuelos, que me cuenten dónde estaban ellos hace hoy 75 años, cómo se sentían, a qué tenían miedo. Me gusta pensar que soy de las pocas personas de mi generación que, mientras tuvo abuelos, les preguntó hasta la saciedad absolutamente todo lo que es no solo interesante, sino necesario saber. La historia tiene que conocerse. Para no repetirse (perdón, este micropensamiento es un poco largo. Ha sido un día duro).
- Lugo, a veces, huele a desagüe.
- El pasado puede doler, pero puedes huir de él, o aprender (Rafiki y su sabiduría recurrente).
- Cuando lloro, las lentillas se me ensucian... no sé muy bien de qué.
- Las bicicletas son para el verano.
- Estar enamorada es muy bonito.
- No estarlo, también.
- Cenar espaguetis integrales me hace sentirme mucho mejor que cenar espaguetis a secas. 
- El día de hoy no me gustó. A lo mejor es porque fue lunes. O a lo mejor es que hace 75 años, la vida de mis abuelos (y la de los vuestros, todos, también) cambió demasiado como para que hoy yo esté contenta. Solo se cumplen 75 años: es igual que cuando se cumplieron 71, o 73. Vamos, que es solo una fecha. 
Pero qué fecha...

14 jul 2011

San Juan

Cada vez que celebramos algo en San Martiño me doy cuenta de que para mí, hay cosas que empiezan a valer lo que valen por lo que valían en el pasado.
O lo que es lo mismo: daría todas las celebraciones de San Juan que me quedan, por volver a vivir una sola de las que viví hace años.
Pero voy a cambiar el chip y disfrutar... porque dentro de un tiempo sé que pensaré lo mismo, y "hace años", será hoy.
Así que solamente pensaré cada San Juan lo mismo que escribía mi primera profesora, doña Oliva, en las cartulinas llenas de P.A. que me entregaba al lado de la puerta del aula el último día de curso: "¡Feliz verano!"

6 jul 2011

Justicia sin querer

Hay días (pocos) en los que tiro de maldad y hago mil fotos a la comida de casa de mis padres para enviárselas a mis hermanos que no están, y no se la van a comer, y darles la envidia de su vida.

Lo único que consigo es olvidarme de enviarles esas fotos y redescubrirlas en la memoria del móvil tiempo después, generalmente a la hora de comer algún día en el que la comida de mi casa está a 100 kilómetros...

...y, encima, se las están comiendo mis hermanos.

30 jun 2011

Los cordones del tendal

Hace 3 años que acabé la carrera, 8 que acabé el instituto, 10 que acabé el cole... en fin, que he acabado cosas a lo largo de mi vida. Y después de este tiempo, muchas veces miro el mundo desde mi humilde Casa de Colorines y no me importa en absoluto lo que pase en él: pueden caer chuzos de punta, hundirse la economía del estado y la del continente, pueden matarse y trepar unos por los otros arrancándose los pelos y los ojos o puede desaparecer el mar, que yo estaré contenta si la chimenea sigue tirando y los cordones del tendal están tensados y lloraré de felicidad si consigo un microondas y una mesita para el salón.

Otros días estoy súper triste. Veo que gente que caminó a mi lado ya no está.

Otros días estoy egoísta. Veo que alguna gente que caminó a mi lado está mucho mejor de lo que yo estoy: han conseguido lo que querían (porque sabían lo que querían), han llegado lejos, tienen una familia o un trabajo acojonantes y son plenamente felices con todo ello. Yo me doy cuenta de que quiero pocas cosas y que, aún así, no las he conseguido todas. Y eso me pone triste también.

Pero hay momentos en los que me da igual la nevera, la chimenea y el tendal, y las cosas que quiero o no quiero, porque del cabreo que agarro se me nubla la vista. ¿Cómo puede ser posible que gente absolutamente incapaz que caminó a mi lado mientras se le caía la baba al suelo, de los que escriben "haber si llueve", esté dando la vuelta al mundo, viviendo a todo trapo, experimentando todo lo que yo nunca soñé con experimentar y (encima) dándome lecciones a mí y a mis semejantes de cómo ha hecho y cómo hay que hacer para lograr todo eso, cuando todos sabemos que lo único que ha hecho es nacer en una familia donde los hijos se tienen por cientos y los favores también? Cuando me pregunto esto, me enfado.

Pero un minuto después me doy cuenta de que la vida no está hecha para pasarla intentando responder a preguntas taaaaaaaaaaaan largas. Así que en lugar de envenenarme porque algunos que no lo merecen han pasado por encima de los que sí (entre los que, por supuesto, no me incluyo) y han hecho del mundo su casa, vuelvo a centrarme en el tendal y en la nevera que no enfría, y opto sabiamente (porque yo soy sabia) por hacer de mi casa mi mundo, y ser feliz. Es mi terapia, y funciona.

5 jun 2011

Un día subimos xuntas no bus do cole...

... desde ese día, pintamos xuntas cos plastidecor, fixémonos trenzas (nese pelo taaaaan largo que ela tiña), publicamos "exitosas" revistas escolares (tanto en proxectos conxuntos como facéndonos competencia desleal), copiámonos en centos de exames (mellor dito, nalgún examen non nos copiamos), estudiamos xuntas, pasamos xuntas as primeiras noites de venres nas que éramos libres, defendímonos unha á outra de aqueles que lastimaron o noso orgullo de adolescentes (uns e unhas máis, outros e outras menos), chamámonos a horas intempestivas para compartir eses choros cando a vida empezou a facer un pouco de dano, e tamén para compartir risas contaxiosas cando os malos tragos pasaron e nos dimos conta deso: de que incluso o peor, cando tes en quen apoiarte, pasa, e as cousas que che trae a vida fan que non poidas deixar de sorrir.
Desde o día que subimos xuntas no bus do cole, está entre esas poucas persoas que conto cos dedos dunha man: nas duras e nas maduras...
Que si, todo parece indicar que maduramos. De beber cantimploras con sabor a fresa sentadas nun portal,  martinis con limón en vasos de litro (ou calquer outro brebaxe), cafés polas mañás para espabilar, tés nas tardes de confesións... pasamos a beber onte champán no día da súa boda, un día no que Ana non puido deixar de sorrir: o primeiro día de moitos que están por vir ("é o que ten namorarse!", díxome cando nos despedíamos).
E eu espero que sempre me contaxies a túa alegría igual que o fixeches onte, Anus! que vos vaia moi ben, que todo sexan cousas bonitas (ou a maioría), que teñades sobriños para min pronto, que sexades moi felices e que comades... sardiñas con pan de broa... ou algo parecido :)
Noraboa, guapa! Quérote.

1 jun 2011

A Blanca no le gusta "gente q dice frases como 'es la verdad, estoy siendo sincero', después de soltar una bomba, sin tener en cuenta q a veces la verdad es secundaria respecto a las maneras de escupirla en la cara de los demás" (Egoísmo discursivo, una de las agresiones dialécticas peor entendidas de este planeta).

Carrefour de Lugo

Señora comprando pienso de can: "Este terá todo o q dixo o veterinario?"
Señor q vai ao lado cargando co bolso para meter o can (tamén novo): "E q dixo o veterinario?"
Señora: "Q ten q ser pienso do q fai q medre ben, ou non o escoitache coma min!"
Señor: "Eu xa dixen q medraba mellor cos chourizos pero non llos queres dar!"
(Preguntádesme por que vou pola vida coa antena posta? para non perderme estas xoias :P)

18 may 2011

Casa

Hace unos días me desperté en casa de mis padres, en mi adoradísima cama diminuta, a una hora de esas que no deberían aparecer en los relojes. Me duché, me vestí, me peiné... y bajé a la cocina a tomarme un café.
Siempre que tomo café en casa de mis padres, miro por la ventana de la cocina. Creo que es lo único bueno de madrugar, mirar por esa ventana y ver enfrente las dos casitas donde crecí, los dos sitios donde más feliz he sido y con la gente que más quiero. Es una manera bonita de empezar el día.
Y este lunes, además, pasó una cosa. Estaba mirando por la ventana cuando de repente se me formó un nudo en la garganta, se me secó la boca y empecé a sudar frío. ¿Por qué? El autobús del cole.
Apareció por la carretera de Santa Cecilia, acercándose cada vez más rápido a la curva del llorón. Pasó por delante de la casa de colorines, aceleró en la recta antes de llegar a la casa donde el sol se esconde (y donde me escondía yo, y aún me escondo a veces). Lo imaginé pasando frente al campo de Anita, frenando delante de una marquesina blanca, recogiendo dos niñas, otra, otra más, y esperando por nosotros... hasta que llegábamos corriendo, los tres, acalorados y muertos de vergüenza.
Ver el autobús del cole llegar por la carretera de Santa Cecilia significaba no llegar a tiempo a la parada. Significaba tener que tragarte la última galleta, coger la mochila y correr como si nos persiguiera la bruja mala de la Bella Durmiente (la peor de todas), todo ello en 20 segundos, para llegar al primer escalón del bus justo antes de que la puerta se cerrara. Significaba pasar un corte frente a otros 30 niños, o morir derretido por la vergüenza si el conductor te reñía en voz alta delante de todos ellos (entonces, para mí, el miedo era eso).
El nudo en la garganta de este lunes me recordó ese miedo, como si volviera a tener 12 años y el café fuera Nesquick con galletas empapuzadas, esas que tanto me gustan aún ahora. Tuve la sensación vívida de que el bus pasaba por delante de un llorón que aún estaba vivo, el viento aún no había acabado con él. En casa de colorines aún resonaban los pasitos rápidos y las risas de tres niños, la casa donde el sol se esconde (entonces, mi sol vivía aún allí) en la que se escuchaba esa risa que aún hoy puedo escuchar, si aparto lo que sobra en mi cerebro y me concentro.
Sobran muchas cosas. Ya no jugamos con las cabras que Anita llevaría a ese campo dos horas más tarde, ni cruzamos el prado corriendo delante de tres ocas furibundas, ni pescamos renacuajos en el lavadero con un colador viejo. Las niñas (dos, una, otra más) se perdieron en la distancia que dan los años. Algunas, otras aún hoy nos encontramos; a veces, incluso nos buscamos.
Yo personalmente creo que no he cambiado demasiado. Sigo teniendo miedos que después, con el tiempo, me parecen tonterías. Sigo contando con Enrique y Carmela para pasar juntos por los mejores y peores momentos de mi vida (antes era el miedo a llegar tarde al autobús, luego fueron otras cosas, y otras que serán), y sigo considerando que mi casa es ese triángulo de edificios.
Mi miedo ahora es perder ese norte, sin darme cuenta. Pero seguramente, con el tiempo, tener miedo de esto también me parecerá una tontería.

13 abr 2011

"Onde o sol non adormece"

Este é un libro deses que descubro de casualidade, no momento máis inesperado e na última estantería que imaxino. Deses libros que lería, enteiros, de pé ao lado desa estantería, sin moverme ata acabalo. 
Aínda non o lin, non sei si me vai gustar tanto como me namorou a primeira vista... pero merece unha oportunidade.

Igual que todas esas cousas, ou persoas, que aparecen no momento máis inesperado e  na estantería que menos te imaxinas. 

11 abr 2011

Rojo

Aunque se llama "Casa de colorines", este blog es amarillo (*). No sé por qué, pero supongo que elegí el amarillo porque la mayoría de las cosas que me gustan del mundo son amarillas, o azules... porque es por eso que tenemos un color favorito... ¿o no?

Y hablando de colores, y de traumas... A los 6 o 7 años, me hice una herida muy fea en la rodilla y creía, hasta hace muy poco, que por eso odiaba el rojo. A lo mejor fue por una especie de trauma que me quedó, del que no tenía demasiada intención de deshacerme.

A veces, hasta me sentaba mal que el rojo fuera el color favorito de mi prima del alma, que se llama Violeta. Teniendo un nombre tan bonito, no me explicaba por qué le gustaría más el rojo. Yo me llamo Blanca, pero mi nombre no tiene color... es solo eso, blanco... El rojo de mi herida le gustaba a una de las personas más importantes de mi vida. Váyase usted a saber por qué. 

Y el viernes pasado me di cuenta de que el rojo me vuelve a gustar. 20 años después he superado mi trauma, he superado esa herida fea de mi rodilla. 

No sé si con los años el resto de heridas se superan... pero sé que esa, al menos, sí. No sé por qué. 

Cosas que pasan... de repente.



(*) Se llama Casa de Colorines porque creo que en la Casa de Colorines es en donde pasé los mejores momentos de mi vida, y algo me dice que otros están por venir iguales o mejores, también en esa casa. 
Es azul, verde oscuro, amarilla, blanca, verde pistacho, marrón y gris.

7 abr 2011

Crítica cinematográfica... de archivo, pero imprescindible ;)

*Esta película es uno de los pilares básicos de mi colección de cerca de 300 películas de dibujos en VHS que están pudriéndose en el cuarto de los juguetes de la casa de mis papás.


Como en el piso azul llevamos varios días (gracias a Pliz :P) con las canciones de Trapito pegadas seguido, voy a dedicar el fotolog de hoy a ese personaje, y también a Sarapin (o Salapin? nunca lo sabremos) (entendiendo Sarapin como el gorrión, no como la hermana peqe de nadie, jiji). El final de la peli siempre me pareció injusto de cojones... (me dispongo a destriparla).

El caso es que Trapito encontraba su ilusión: Sarapin, el gorrión. Y vivía una temporada genial con él, con Larguirucho (y su granja, que si leéis mi fotolog desde hace tiempo ya lo conoceréis:P) y con la sirenita, piratas... vamos que vivía una etapa de esas inolvidable en la vida de cualquier espantapájaros. 

Al acabar sus superaventuras, llegaba el momento de separarse de Larguirucho y los demás, y emprender una vida en común con Sarapin, su ilusión. Pero al final de la película, Sarapin encontraba una gorriona y se iba con ella a formar una familia de gorriones: encontraba su propia ilusión. 

Trapito se quedaba solo como la una, y triste. Entonces, se le aparece el Patriarca de los pájaros.

-Trapito! Trapito!
-Oh! El Patriarca de los pájaros!
-¿Qué haces aquí, pequeño, clavado en la tierra? ¿y tu ilusión? ¿la ilusión que te di?
-Se fue. Me dejó solo.
-Eh? pero... ¿cómo la dejaste ir?
-Es que él también encontró su ilusión, por eso he vuelto a mi lugar, a ser lo que siempre fui: un espantapájaros.
-No hables así, Trapito... recuerda que la ilusión tiene alas como los pájaros, por eso un día puede volar y abandonarnos, pero también porque tiene alas un día puede volver. No lo olvides Trapito, no lo olvides. 


Después de esta conversación, en efecto volvió a aparecer Sarapin, con su familia de gorriones. Trapito y él se ponen mogollón de contentos, y Trapito se va (otra vez) con su ilusión, Sarapin.
Al acabar esta peli son varias las preguntas que se hace un ser humano racional normal y corriente. ¿Por qué Trapito no se fue con Larguirucho a la granja? ¿Por qué Sarapin lo dejó solo, así como así, sabiendo que el pobre Trapito hubiera estado mucho mejor con Larguirucho que esperando por él, de chantón en la tierra? ¿Por qué vuelve Sarapin? y sobre todo ¿por qué Trapito se vuelve a ir con él si le volverá a dejar tirado?

Yo creo que según vamos cogiendo experiencia en esto de que las ilusiones vengan y se vayan, y vuelvan, y nos vuelvan a dejar tirados otra vez... vamos entendiendo mejor la superproducción argentina:P

¿Por qué Trapito no se fue con Larguirucho? Pues porque muchas veces aunque la opción más fácil y más atractiva hubiera sido realmente la correcta, preferimos quedarnos con la opción conocida y por la que se nos ha metido entre ceja y ceja luchar, aunque al pasar unos minutos o meses o años nos vaya a abandonar. Las personas luchamos por lo que queremos, pero ¿por qué seguimos luchando cuando ya no lo queremos? Pues porque no tenemos nada mejor que hacer o eso pensamos, y así creemos que se le da un sentido a nuestra vida. 

Sarapin se va y le deja tirado porque muchas veces nuestras ilusiones no son tal y como esperábamos que fueran, así que éstas cogen y se piran dejándonos solos, y que nos apañemos. Hasta que vuelven, claro, otras nuevas o las mismas, entreteniéndonos y entreteniéndose con nosotros otra temporada, para luego irse y dejarnos o solos, o acompañados, pero dejarnos al fin y al cabo.

El caso es que, volviendo a la peli, yo creo que el final es triste. Trapito solo tiene una ilusión, y sin ella su vida no tiene sentido. Así que su vida depende de que su ilusión venga, se vaya, vuelva o se marche otra vez. 

Yo creo que hay que tener varias ilusiones. Así, en cuanto la primera te decepcione profundamente (que lo hará), puedes buscarte otras mejores o peores, pero que te sirvan para dar un sentido a tu vida... lo que hay que saber es cuándo dejar de luchar por algo que ya no tiene el más mínimo sentido. Y por supuesto, no obcecarse con una sola ilusión y pasar de todo y de todos por ella.

He de decir ya que estoy que ni mi carrera y mi vida profesional fueron nunca mi ilusión central, ni lo serán nunca. El trabajo y los estudios están por detrás de absolutamente todo lo que está por delante, que son muchos Sarapines: familia, amigos e incluso mi perra Rita.

Y si no soy buena periodista, me importa un huevo de avión, o más. Nunca va a estar eso por delante de ser buena persona.

Un saludo, y gracias a quienes hayáis llegado aquí! Está claro que tenéis más tiempo para gastar que yo, o menos remordimientos, jeje:P


Fotolog - publicado el 30/01/2008

De archivo: "Sing with me, sing for the years"

Después de releer esta entrada de mi Fotolog (del día de mi cumple, uno de los peores de mi vida, el 17 de enero de 2008), he decidido 2 cosas:


- Que aunque tenga que hacer terapia, el día de mi cumple dejará de resultarme traumático en el año 2012. "Dream on". 
- Que este es el último "De archivo" deprimente que recuperaré... por ahora.



DREAM ON 



Everytime that I look in the mirror
All these lines on my face gettin clearer
The past is gone
It went by like dust to dawn
Isn't that the way
Everybody's got their dues in life to pay

I know what nobody knows
Where it comes and where it goes
I know it's everybodys sin
You got to lose to know how to win

Half my life is in books written pages
Live and learn from fools and from sages
You know its true
All the things come back to you

Sing with me, sing for the years
Sing for the laugh, sing for the tears
Sing with me, if it's just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away

Dream on, dream on, dream on
Dream yourself a dream come true
Dream on, dream on, dream on
Dream until your dream come true
Dream on, dream on, dream on...

Sing with me, sing for the years
Sing for the laughter and sing for the tears
Sing with me, if its just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away

Pois hoxe vai por min, q caramba... (ímoslle botar un poukiño máis de sal!)
Gracias a todos los que me dedicasteis fotologs, mensajes, llamadas y demás muestras de cariño gratuitas y no violentas. Siento no haber tenido yo un día un poco más comunicativo... Menos mal que hay gente en el mundo que es mucho más simpática y agradable que yo :)
Según mis cálculos, hoy se acaba mi año fatídico. Estos primeros días de enero llegué a la conclusión de que lo espantoso no fue el año 2007, sino mis 22 años que acabaron hoy. 
Mi año número 22 de vida empezó con la muerte de mi primera perra. Continuó (quizás a raíz de eso) con un montón de suspensos, malos momentos, mal humor, malos sentimientos y tristeza... 
Apareció una mancha que necesitaba viajes diarios para desaparecer, y no desapareció. 
Hubo una gran decepción, cuya mancha fui yo quien no supe borrar. 
Hubo un fin de curso no demasiado glorioso y un verano que empecé bien, pero que se terminó dejándome sin una parte de mí ya no importante, sino esencial. 
Más tristeza y morriña, más malos sentimientos... Un año entero lleno de continuas manifestaciones de mi carácter endemoniado lanzadas a diestro y siniestro, sin ningún cuidado, salpicando a todos un poco y a algunos demasiado...
Unas navidades duras, que aún se endurecieron más a medida que fueron acabando. 
Una equivocación que puede convertirse en un acierto, pero que duele igual.
Y unos últimos días del año 22 en los que hago balance y me doy cuenta de que nada volverá a ser como antes. Hace hoy un año estaba en la plaza Mayor de Salamanca, sacando fotos a Enro, mamá y Awe, riéndome en voz alta, despreocupada, después de haber cenado genial y deseando llegar a casa para llamar a una persona en especial por teléfono. 
Hoy estoy en mi casa en San Martiño, contenta por estar aquí el día de mi cumple, pero escuchando el viento, en silencio, actualizando un fotolog que no sé quién lee y deseando estar en otro sitio y en otro tiempo.
Al final de este año 22 me pesa más que en verano, más que en otoño y más que en Navidad el trocito de mí que falta, que a lo mejor es lo que vengo a buscar aquí en un día como hoy... para encontrarme con viento, silencio, nostalgia, frío y una luz que se enciende y se apaga enfrente.

.......

Lo bueno es que el año fatídico ya acabó. Así que gracias a todos los que hicisteis que tuviera buenos momentos (que los tuvo!). Sois unos soles grandes y amarillos, y ya no digo calientes porque eso sería meterme demasiado en la vida y costumbres personales de cada uno. 
Vou durmir, q creo que me fai falta.
Saludos, amigos! Y gracias por acordaros hoy de mí :P


Fotolog - publicado el 17/01/2008.

4 abr 2011

De archivo: "Sin perder la dignidad"

En primero de carrera, buscando por las tiendas una postal de cumple para no se quién, encontré una que no pude evitar comprarme a mí misma. Traía una foto de un oso polar tirado en el suelo, medio arrastrao, que ponía "a medida que pasan los años, lo más importante es..."

Y cuando la abrías, dentro ponía "...no perder tu dignidad". La verdad es que al verla me quedé bastante volada... por eso la compré. Porque ¿a quién le regalas esa postal sin ofenderle?

Alguien que está perdiendo la dignidad probablemente no quiera que se sepa demasiado, y si le regalas semejante postal le parecerá que le estás llamando indigno, y que con el regalo intentas que no lo sea aún más, ofendiéndole aunque sea con buena intención.

Alguien que no la está perdiendo, ni tiene pensado perderla en un futuro próximo, puede pensar que tú piensas que sí que la está perdiendo, y ofenderse.

En aquel momento, no me podía imaginar ninguna situación en la que fuera acertado regalar esa postal.

Como ya habréis adivinado, esa postal fue el regalo más acertado que me hice a mí misma en toda mi vida :P


Fotolog - publicado el 16/09/2007

De archivo: "Perdona"

A veces uno se siente culpable por nada...
O porque la vida sigue.
El mundo no se ha frenado nunca, no se va a frenar ahora tampoco. A nadie le va a importar más de lo que han importado otras cosas.
Solo yo puedo guiar mi mente hacia donde quiero, a veces. Otras veces va por libre. Lo que tengo que conseguir es que me perdone, perdonarme a mí misma, por todo lo que recuerdo, y sobre todo por todo lo que, a pesar de que no quise, se me olvidó.
Como dijo mi madre, en cuanto te perdonas a ti mismo te quedas agusto.
En cuanto te perdonas, eres libre. Aunque sea difícil.
Y lo jodido es que tampoco nos queda otra.

Fotolog - publicado el 27/08/2007

De archivo: "Había una vez un barquito chiquitito"

O outro día atopei esto, aparcado nun urbano de Coruña (xa sei que se di atracado pero non estaba nun muelle, así que digoi como quero!). Non parece o mellor sitio para que aparque un barco, sobre todo tendo en conta que o urbano de Coruña é un atraco a man armada.

Tanto medio de transporte xunto fíxome plantexarme a idea de comprarme unha bici... e tamén me fixo pensar (xa que teño tempo libre) en que o primeiro que me veu á cabeza ao ver este barco nun urbano é que aos barcos de papel tamén lles afectou a crise (porque ao mellor ao barco lle sae barato o bus porque ten a dichosa tarxeta Millennium, xa me dirá a que santo lle puxo a vela).

E como pensei na crise, tamén pensei en Zapatero. Xa sabedes, ese señor que ten a culpa de todo.

E despois pensei que é irónico que algúns pensen que Aznar non ten culpa ningunha dos mortos de Irak e non se lle pode chamar ASESINO DE MERDA (nin a el nin a ninguén dos que apoiou tal animalada, que xamáis serán xuzgados por eso), pero que sí que se pode decir sin ningún tipo de reserva que Zapatero ten a culpa ata de perder Cuba. Irónico... ou algo parecido.

Moito da de si un barquiño de papel.

Non teño nada máis que contar, así que me despido.
Que teñades un feliz día da Muller Parada.




Fotolog - publicado o 09/03/2010.

La vida da giros repentinos

Mi abuela se murió en el año 2007, y se llevó un trozo enooooorme de lo que yo era, y de lo que era mi familia, a donde quiera que vayan las personas grandes cuando desaparecen para siempre de la Tierra. Se llevó tardes de risas en el jardín, de paseos por cualquier lugar, de juegos de mesa en los que las trampas estaban a la orden del día, de meriendas viendo aquellos programas rancios de la tele y de confesiones al llegar del instituto mientras ella se comía esas tostaditas que nadie envidiaba y yo escribía SMS compulsivamente recostada en su cama. 

Se llevó mil millones de cosas en las que pienso todos los días varias veces. Pero nos dejó otros miles de millones de cosas. Y no me refiero a cosas como esa muñeca que, cuando la enciendes, canta y se balancea en una mecedora (yo se la regalé hace tiempo, y aunque ya casi han pasado 4 años (4 años!) todavía no soy capaz de mirarla, y mucho menos de escucharla, sin que el cuerpo entero se me haga un nudo). No me refiero a eso: me refiero a cosas que están dentro de mi cabeza.

Cosas que ella nos enseñó, seguramente sin ser consciente de que nos estaba enseñando algo (esas son las cosas que mejor se aprenden). Nos enseñó que un día estás arriba, y al día siguiente todo se escapa y parece que puedes tocar lo que eras antes, lo que tenías, pero no. No está, y hay que aprender a vivir con ello... o sin ello. Eso todos lo sabemos ¿verdad? cae de cajón. Pues a mí me lo enseñó mi abuela, grabó su experiencia en mi cerebro como si fuera la mía propia y también en las cabezas de toda mi familia. Nos enseñó que la vida te hace eso, te hace cambiar una y mil veces, y "cuál sería nuestra sorpresa", que la misma vida que te machaca un día, al día siguiente te regala lo mejor que has tenido nunca.

La vida es así, da giros repentinos. Eso nos enseñó. A veces pienso que, seguramente, yo no sería la misma si ella siguiera con nosotros aquí, porque me miro desde fuera y es evidente: no tengo abuela. No tengo conciencia de lo que yo hago, ni consciencia a veces. No espero por nadie, no me dejo ablandar, no lucho por cosas que merezcan la pena... aunque lo mejor sí por cosas que no la merecen (ahora me doy cuenta), me adoro a mí misma, y no creo en los milagros... no veo los regalos que te pone la vida delante, la misma vida que gira y te da las peores ostias. Sí, muchas veces creo que, seguramente, yo no sería la misma si ella siguiera con nosotros aquí.

Pero otros días, como hoy, me doy cuenta de que eso no es así exactamente, porque ella siempre está conmigo, y parezco tonta: a veces lo olvido, y no escucho su voz cuando me dice cosas desde dentro de mi cabeza. Cosas como que la vida da giros repentinos para mal, y te sientes caer al infierno... pero también los da en el otro sentido, para bien, y te hace volar. Esa voz me dice que si eso pasa, solo hay una opción lógica: cerrar los ojos, y dejar que el viento te lleve... Y esa voz no puede estar equivocada.

18 mar 2011

Mañá

Ao final, sube cansinamente a costa cara ao portal daquel piso frío, decorado (decorado?) cunha morea de adornos, unha mezcla doutros fogares que de ningún xeito forman un fogar seu. "Un día teño que comprar un cadro para esta parede", "cando teña algo aforrado, cambiarei as ventás", "cando el volva, dareille abrazo, un bico e direille que non son nada sen el". Abre a porta, deixa a compra no chan, séntase na silla da cociña mentres come unha mandarina e mira ao infinito. O infinito é acolledor, non ten paredes.

Sempre pensara que a vida llo presentaría todo dunha forma moito máis romántica. Non fácil, pero romántica. Si perdera todo o que perdera por gañar outras cousas, por que non ve agora a felicidade que se lle prometera tras cada decisión? tras cada renuncia? Por que ten a sensación de que o fracaso a persegue a curta distancia, sin perdela de vista, tras cada columna de espello do supermercado, baixo o paraugas que olvidaba ao pé da porta do bar de sempre (non hai outro), no ascensor, no buzón... Por que deixarse levar por un amor profundo non lle trouxo nada máis que eso: nada? Bótao de menos. Que hora é? Faltará unha hora para que chegue. Quere un abrazo, un abrazo del, máis acolledor que o infinito. Recorda eses abrazos, calor, protección... non dan tanto medo como o infinito. E diralle o que o quere. Que non é nada sen el.

Sentada na silla, recolle as mandarinas (saíronse da bolsa) mentres pensa no seu pasado e na súa cabeza sona: parva. Tonta. Burra. Unha e mil veces. E pensa que, si houbera tido pequenos, hoxe lles diría: "non vos deixedes levar. Loitade. E sobre todo, que loiten por vós. Non vos creades o que vos prometan, crede o que vos demostren. Non renunciedes aos vosos soños por ninguén. Quen é importante non deixará que renunciedes, axudaravos sempre a conseguilos e estará con vós ata o final. Como prometeron ao principio". Dirialles iso.

Menos mal que non os tivo, por unha cousa ou por outra... nunca foi o momento. Ao final, eso fora o mellor. Total, de todo aquelo que de nova se prometera darlle aos seus fillos, nada tiña. Nin el tampouco. Cariño? Amor? si. Pero á súa maneira. Unha que ninguén máis que ela entendía (e so ás veces). Será porque non había máis ollos que viran ese amor. Xa non.

Levantouse e foi cara o baño, abriu a ducha. Hoxe tampouco o esperaría esperta. Xa o abrazaría mañá. Xa lle diría todo iso mañá... si é que mañá seguía alí. "Porque dixen que me iría, e algún día o farei". Pode que mañá.

1 mar 2011

Planchar

Estoy pensando estos días (entre siesta de pijama y siesta de pijama) que hay seres humanos que se maquillan por dentro y me dan miedo. Es algo difícil de entender pero tiene sentido, y seguro que todos conocemos a alguien que se maquilla por dentro. Es esa gente que dice frases como "ah, bueno, yo no tengo nada en contra de que le gusten los tíos". Esto es una antiafirmación: si dice que no, es que sí. Aunque ni él mismo lo sepa, cree en el fondo que los homosexuales necesitan algo así como "permiso" o aceptación para ser como son y claro, la gente que piensa así necesita maquillarse ante sí mismo, ante los demás.

También se maquilla la gente que dice, por ejemplo "plancharía, pero es que yo no sé planchar". Siempre me pregunté si alguien en este mundo sabe planchar, o en su defecto, si alguien en este mundo ignora cómo planchar. Yo creo que planchar es pasar una cosa caliente por encima de la ropa hasta que desaparezcan las arrugas... así que sé planchar, ¿no? ¿O estoy equivocada, y es algo totalmente diferente a eso? Si planchar es eso, todo el mundo sabe hacerlo, hasta un mono sin brazos. No sé si me estoy explicando bien... En resumen, que decir "plancharía, pero no sé" es igual que decir "plancharía, pero no sé, y no quiero ser machista y decirte al jeto que tú tienes tan pocas ganas de planchar como yo, y puedes incluso no saber planchar, pero como eres mujer llevas el gen dentro y te resultará más fácil". 

La mecánica de la respuesta del supuesto 1 y del 2 es la misma y la conclusión también: hay gente que se maquilla por dentro. Hay personas que quieren que su cerebro se vuelva "progre", como su entorno, y no lo consiguen... por lo tanto, sienten la necesidad de aclarar que son progres, que no son machistas, o lo que sea. 

Yo creo que eso es lo peligroso del machismo y de la homofobia: la gente que quiere "aceptar", pero no sabe, o no puede, por lo que sea: por las limitaciones de uno mismo. Porque cuando nos maquillamos ante nosotros mismos y ante los demás, es cuando hay algo realmente jodido que queremos esconder. Hay gente que se manifiesta abiertamente machista y homófoba... bueno. Los monstruos siempre me dieron miedo, pero los fantasmas, más.

PD: Esa cosa de la foto no es un instrumento de tortura... es mi nuevo y flamante pelamanzanas. Me lo regalaron mis hermanos porque soy zurda: de esas zurdas inútiles que no saben usar tijeras ni cuchillos si no es con la mano izquierda y, como sabéis, el mundo no está hecho para zurdos. Con este chisme, puedo por fin pelar patatas en espiral y manzanas. Lo pongo aquí para agradecer públicamente a mis hermanos que me lo regalaran, y porque hablar de homofobia siempre me recuerda a las manzanas y las peras.

8 feb 2011

Dor de cerebro

Dende fai uns días teño dor de cerebro. Estou rallada, non me apetece facer nada, todo me parece mal, dudo de todo o que teño e do que non teño, non como ben e o que como, dame náuseas, teño unha pedra no estómago todo o día e un agobio encima dos ollos, unha "diadema" de dor na cabeza pola mañá, pola tarde... e casi toda a noite. Teño ansiedade, présa, ataques momentáneos de histeria, choro coas mans tapándome a cara, quero saír da casa pero non me apetece ir a ningún sitio, quero durmir pero non poido, quero pensar pero dóeme, quero ler pero non me concentro, incluso vería a tele si puidera escoitala...
O único que pido, polo que agora mesmo daría algún dedo do pé, por non dicir todos, é que as excavadoras paren de furar a rúa de enfrente á miña casa de Lugo.
Por deus santísimo e por todos os santos.
Pola miña cordura, pola miña tranquilidade, porque non me tire de cabeza pola ventá.
POR FAVOR, CONCELLO DE LUGO, ACABA DE UNHA PUTA VEZ.
Iso si... a praza de San Marcos vai quedar cojonuda...

3 feb 2011

Demencia

O 2 de febreiro saiu publicado este espanto na Voz de Galicia. E eu, como boa venada que son, enviei unha carta ao director e opinei na súa enquisa sobre si "Te parece que el jurado es adecuado para estos casos?".
Como ningunha das dúas opinións enviadas apareceu en ningunha das seccións do xornal na súa web (sabedes que pasa un filtro decidindo si valen ou non para publicar), considero que o mellor vai ser que continúe utilizando como plataforma de expresión das miñas opinións persoais este blog. Creo que o "filtro" da Voz non tiña razón para pensar que a miña carta é irrespetuosa, inadecuada ou ofensiva para alguén, pero o feito é que consideraron que non se adapta ao que eles ¿piden? para as súas cartas ao director.
Co que aquí queda a miña humilde opinión.
E para todos eses que din que me perde a boca, que podería ser máis suave dicindo as cousas, que teño moito xenio e que cavo a miña propia tumba, direivos que tedes razón moitas veces, pero que nesta ocasión calo moito máis do que digo, reprimo moito máis do que deixo sair, e cavo tumba cando podería cavar as catacumbas romanas.
Saúdos!

"Eu non sei si o xurado é adecuado ou non, non son avogada, pero o que si que son é xornalista, e paréceme temible a maneira na que apareceu esto publicado hoxe na Voz de Galicia. TEMIBLE. Creo que a transcrición desa conversa, ademais das posibles normas éticas escritas ou tácitas que ten calquer medio e calquer periodista individual, traspasa tamén os límites do bo gusto. 
"Así son las cosas y así se las hemos contado: en exclusiva": non, señores. Os charcos de sangue (como no caso da muller asasinada hai uns meses, cuxo salón cheo de restos do asasinato gravou e o que é peor, emitiu en "exclusiva" VTelevisión) ou estes testimonios soltados a pelo, NON SON unha exclusiva, non é necesario para comprender o alcance do asunto, non é relevante, non é de bo gusto, non é respetuoso para coa vítima. 
Señoriños, en definitiva: NON É SERIO. E tinguir os asuntos serios de morbosidades flagrantes como esta, non axuda nada, nada, nada, á loita contra a merda que son os malos tratos e a violencia contra as mulleres e contra as persoas en xeral. Non axuda NADA. Así que igual que outras veces dou a noraboa á Voz de Galicia por tratamentos informativos, esta vez non vos dou un cero, douvos un menos dez. Saúdos."

31 ene 2011

Hai dúas formas de medrar

Si: medrar normal, e medrar atravesado. Deixo aquí un manual para que mires cal é o teu caso.

Medraches ben, ou normal, cando:
Ninguén tira por ti para levantarte cada mañá, senón que eres ti a que ten que botarlle un par para pasar o frío de quitar a manta, buscar as zapatillas e ir ao baño...
...ir ao baño sen présa, porque xa tiveches que ir ás 4 e pico da mañá. A idade non perdoa.
O primeiro que fas é poñer a cafetera porque agora xa só desaiunas colacao as fins de semana.
Utilizas a frase "necesito un café para ser persoa".
Cando en vez de poñer a tele e apampar para Mofli, pos a radio... e falas con ela.
Cando en lugar de estar desexando que a túa nai se vaia da casa para roubarlle as pinturitas, estás desexando chegar ti á casa para quitar todo o que levas na cara...
... e quitas todo o que levas na cara cunha toallita moi parecida ás que usabas antes para o cu, pero para a cara.
Cando empeza a chover e te sorprendes pensando "E eu coa roupa tendida!".
Cando a comida verde empeza a gustarche, e pensar en mollar o dedo no azucareiro para chupalo vinte veces seguidas agora dáche denteira.
Cando tes que comprarte Tampax en lugar de que che compren Dodotis.
Cando choras menos e por cousas (máis?) importantes.
Cando a pelu é algo para o que aforras e non algo que che parece un coñazo (por moito que te suban nunha silla altísima e che poñan xoguetes diante).
Cando o feito de que outra persoa te lave o pelo non é unha tortura china senón algo que da moitíiiiiisimo gustito (e que en lugar de 3 veces á semana, pasa 3 veces cada 20 anos).


Medraches atravesado cando:
Non ves os dibujos na tele.
Non che gusta subir nos columpios porque manchas os zapatos, a roupa ou (e isto é peor) che dá vergoña.
Non te sentas nunca no chan.
Non compras zapatillas de animais porque "non valen para baixar a basura" (quen dixo eso?)
Non tes dúas tabletas de Lindt ou Nestlé preparadas para o ataque "porque o chocolate estriñe/engorda/ten moito azúcar y me sube la glucosa".
Cando pensas que os debuxos son algo secundario nos bos libros.
Todo o que fas o fas por interés. Non fas nada só porque si.

Xa completarei esta lista cando acabe de medrar e empece a encoller, de momento non teño máis datos e teño moita fame. Hoxe: sopa de letras (*).

20 ene 2011

Tortuga rodadora

Hoy quiero hacerme eco de una supernoticia de esas que te hacen más ligero eso de leer los periódicos por internet. La pego aquí con vídeo y todo. Creo que es digna de reflejar aquí, porque como véis en alguna parte de la columna de la derecha, mis temas centrales son las ONG, las tortugas, y los pingüinos. Soy así de simple.


Una tortuga paralítica, en 'silla de ruedas'

Elmundo.es . Tzvika es una tortuga de tierra hembra que hace dos meses sufrió un grave accidente. Le pasó por encima un cortacésped que le dañó el caparón y la columna vertebral. Desde entonces no puede mover las patas traseras, pero se desplaza gracias a una 'silla de ruedas' creada para ella.

Tras el accidente, la tortuga fue rápidamente trasladada al Hospital de Animales Silvestres de Ramat Gan (Israel), donde los veterinarios idearon esta manera de permitirle la movilidad. Le han colocado dos ruedas adheridas a la parte inferior del cuerpo y, aunque al principio Tzvika las rechazaba, ahora se mueve con ellas.

Los veterinarios calculan que, cuando se recupere, Tzvika podrá volver a la naturaleza en plenas facultades. La tortuga de tierra se encuentra en peligro de extinción en Israel.




18 ene 2011

De ventás e apariencias

Cando vou paseando pola muralla de Lugo, sempre me fixo nas ventás das casas que dan a ela. Pode parecer cotilleo puro e duro, moita xente me diría que o é, e ante iso eu quedaríame calada, dándolles unha razón que non teñen. Porque non é cotilleo... é un estudo sociolóxico, ou a miña maneira de mirar o mundo cando el non me mira a min (que ven sendo o mesmo).

Por exemplo, están as ventás de oficinas. Esas que, á hora que eu paso, mostran mesas con todos os bolis no vasiño e os folios na bandexa, cunha soa persoa que pringou ata tarde e dá voltas collendo abrigo e bolso, ou maletín (si a oficina é desas onde traballa xente importante), desexando escapar desa luz dura que tanto ralla, desexando saír á rúa boureona e que o aire conxelado de Lugo lle dea na cara. Esas non me gustan moito.

Despois están as salas ou "salitas", ou salóns, depende. Cómodas antigas, aparadores de catrocentos anos, eso si, dos restaurados, que presiden un salón enorme limpísimo, decoradísimo e coidadísimo, onde non se ve, e tampouco se sinte ningún ser vivo. Salóns "caros", lles chamo. Están xenial para "as visitas" (as visitas caras, supoño).

Tamén hai salóns clásicos, dos normales, máis humanos. No sofá ves un abrigo, un libro aberto ou un can dos pequenos mirando para todas partes. Vese unha persoa ordenando revistas, limpando, descansando... ou non a ves, pero sabes que está.

E están os salóns de Star Wars. Chámanse (dende hoxe) así porque quen queira que permaneza dentro, si é que hai alguén, faino iluminado polos raios e centellas da tele, que se ven dende fóra cando é noite. E sabes que hai seres vivos dentro, pero non ves demasiada vida.

As cociñas son mogollón de entretenidas, porque nelas case sempre hai varias persoas. Unha cociña e a outra mira, ou fala. Ou ningunha cociña e ambas falan. O entorno é calquera. A decoración pode ser super-blanca, super-azul ou super-de madeira en plan casa de aldea... sempre podes ver a sopeira chea de froita no medio da mesa (eu incluso me descubrín a min mesma un bo día metendo mazás nun cunco e poñendoi na mesiña diminuta que teño na minicociña... co que penso que o froiteiro así situado é inherente ao ser humano). Pode ser como queiras: a cociña é a onde nos levan os pés ao chegar despois dun día de curro.

E despois están os "estudios", os despachos, as oficinas que ten a xente na casa. Luz indirecta, entorno tranquilo, todo ordenado e ninguén sentado mirando á pantalla, case nunca. Ninguén... agás nun dos balcóns. É dunha casa que está intramuros e que ten unha pequenísima terraza, separada por preto de dous metros das pedras da muralla: unha estancia cunha luz amarela e acolledora, indirecta (claro), chan de madeira, e unha mesa (que agora mesmo penso que é acristalada) que sostén un ordenador e á que se senta un señor duns 60 anos, canoso, con barba e gafas metálicas. Sempre mira ao ordenador.

Cada vez que paso por diante do seu pequeno balcón, ando máis despaciño para poder fixarme mellor, ver si desvía a vista, si dá mostras de desconcentración, de que é consciente de que todos os paseantes o miramos ao pasar (uns máis, seino). Nunca o vin fóra desa casa (e aínda que o vira, non o recoñecería) pero xa tiña a miña idea mental de cómo debía de ser: ordenado, meticuloso, limpio, serio, estricto, puntual. Pensei que seguro que vivía só, ou coa súa parella, que (diso si que estaba segura) nunca adoita entrar nese estudio. Pensei que podía ser profesor, dos que poñen notas baixas, dos que aínda son respetados. Pensei que nada nin ninguén podía facer nunca que esa rutina ordenada, meticulosa, seria... variase o máis mínimo. Sempre o mesmo lugar, sempre a mesma hora. Puntual como os ingleses (qué ingleses?).

E por certo, xa que estou, cóntovos que hoxe cambiou un pouco a miña idea dese señor. Nin sequera me dera conta de que tiña esa idea feita del ata hoxe. Preto dun mes despois da última vez, pasei por diante do seu balcón de novo, e de novo me fixei nel. Alí estaba: serio, tranquilo, sentado diante do ordenador, iluminado pola luz amarelenta e acolledora de sempre... cun detalle novo: dous árbores decorados de Nadal. Redondos, con luces da cor do ouro, un en cada extremo da terraza. Hoxe é día 18 de xaneiro.

PD: Non creo que quite o meu boneco de neve con gorro de Papá Noel da estantería. Non sei por que.

13 ene 2011

"Sé lo que estás pensando" (como si fuera tan difícil)

Los Reyes me trajeron cientos de libros (gracias!). Ese hecho ha sido el desencadenante para que me decida a comentar algunos aquí... más que nada porque así, luego, me acuerdo según el título de cuáles eran, de qué iban y si me habían gustado o no... porque, no sé si al común de la humanidad, pero a mí me suele suceder eso. Pasan los días, y me olvido por completo de lo que leí, vi, escuché o incluso hice. Y no abuso de las drogas... como podría parecer.

Bueno! a lo que iba. El libro en cuestión es "Sé lo que estás pensando", de John Verdon, uno de esos que enganchan, sí. Pero no tanto. Lo anunciaron a los cuatro vientos como el perfecto sucesor de la serie de Camilla Läckberg (As fillas do viruxe, etc :P), y lo promocionaron utilizando el viejo truco de "Esta es la 140846750ª edición", sin decir que cada edición es de 5 ejemplares... y sinceramente, a mí me decepcionó. 400 páginas que perfectamente habrían podido ser 200.

De hecho, a menos de medio libro, escribí el desenlace en un papel, lo "sellé" con celo, lo pegué en la contraportada y continué leyendo hasta que acabé el libro ayer a las 3:20 de la madrugada (eso explica mi jeto de hoy). Y digo el desenlace porque, en efecto, ese era el desenlace. Previsible, no. Lo siguiente.

En definitiva, me entretuve (mucho, eso sí) durante 6 días, pero creo que no aprendí nada más que algunos truquitos de polis americanos a la hora de detener asesinos en serie. Muy útil para mi vida de periodista de gabientes provinciana.

Espero que os haya gustado mi primera crítica bloguera de libro. La semana que viene (o antes, si el libro es bueno) más!