31 ene 2011

Hai dúas formas de medrar

Si: medrar normal, e medrar atravesado. Deixo aquí un manual para que mires cal é o teu caso.

Medraches ben, ou normal, cando:
Ninguén tira por ti para levantarte cada mañá, senón que eres ti a que ten que botarlle un par para pasar o frío de quitar a manta, buscar as zapatillas e ir ao baño...
...ir ao baño sen présa, porque xa tiveches que ir ás 4 e pico da mañá. A idade non perdoa.
O primeiro que fas é poñer a cafetera porque agora xa só desaiunas colacao as fins de semana.
Utilizas a frase "necesito un café para ser persoa".
Cando en vez de poñer a tele e apampar para Mofli, pos a radio... e falas con ela.
Cando en lugar de estar desexando que a túa nai se vaia da casa para roubarlle as pinturitas, estás desexando chegar ti á casa para quitar todo o que levas na cara...
... e quitas todo o que levas na cara cunha toallita moi parecida ás que usabas antes para o cu, pero para a cara.
Cando empeza a chover e te sorprendes pensando "E eu coa roupa tendida!".
Cando a comida verde empeza a gustarche, e pensar en mollar o dedo no azucareiro para chupalo vinte veces seguidas agora dáche denteira.
Cando tes que comprarte Tampax en lugar de que che compren Dodotis.
Cando choras menos e por cousas (máis?) importantes.
Cando a pelu é algo para o que aforras e non algo que che parece un coñazo (por moito que te suban nunha silla altísima e che poñan xoguetes diante).
Cando o feito de que outra persoa te lave o pelo non é unha tortura china senón algo que da moitíiiiiisimo gustito (e que en lugar de 3 veces á semana, pasa 3 veces cada 20 anos).


Medraches atravesado cando:
Non ves os dibujos na tele.
Non che gusta subir nos columpios porque manchas os zapatos, a roupa ou (e isto é peor) che dá vergoña.
Non te sentas nunca no chan.
Non compras zapatillas de animais porque "non valen para baixar a basura" (quen dixo eso?)
Non tes dúas tabletas de Lindt ou Nestlé preparadas para o ataque "porque o chocolate estriñe/engorda/ten moito azúcar y me sube la glucosa".
Cando pensas que os debuxos son algo secundario nos bos libros.
Todo o que fas o fas por interés. Non fas nada só porque si.

Xa completarei esta lista cando acabe de medrar e empece a encoller, de momento non teño máis datos e teño moita fame. Hoxe: sopa de letras (*).

20 ene 2011

Tortuga rodadora

Hoy quiero hacerme eco de una supernoticia de esas que te hacen más ligero eso de leer los periódicos por internet. La pego aquí con vídeo y todo. Creo que es digna de reflejar aquí, porque como véis en alguna parte de la columna de la derecha, mis temas centrales son las ONG, las tortugas, y los pingüinos. Soy así de simple.


Una tortuga paralítica, en 'silla de ruedas'

Elmundo.es . Tzvika es una tortuga de tierra hembra que hace dos meses sufrió un grave accidente. Le pasó por encima un cortacésped que le dañó el caparón y la columna vertebral. Desde entonces no puede mover las patas traseras, pero se desplaza gracias a una 'silla de ruedas' creada para ella.

Tras el accidente, la tortuga fue rápidamente trasladada al Hospital de Animales Silvestres de Ramat Gan (Israel), donde los veterinarios idearon esta manera de permitirle la movilidad. Le han colocado dos ruedas adheridas a la parte inferior del cuerpo y, aunque al principio Tzvika las rechazaba, ahora se mueve con ellas.

Los veterinarios calculan que, cuando se recupere, Tzvika podrá volver a la naturaleza en plenas facultades. La tortuga de tierra se encuentra en peligro de extinción en Israel.




18 ene 2011

De ventás e apariencias

Cando vou paseando pola muralla de Lugo, sempre me fixo nas ventás das casas que dan a ela. Pode parecer cotilleo puro e duro, moita xente me diría que o é, e ante iso eu quedaríame calada, dándolles unha razón que non teñen. Porque non é cotilleo... é un estudo sociolóxico, ou a miña maneira de mirar o mundo cando el non me mira a min (que ven sendo o mesmo).

Por exemplo, están as ventás de oficinas. Esas que, á hora que eu paso, mostran mesas con todos os bolis no vasiño e os folios na bandexa, cunha soa persoa que pringou ata tarde e dá voltas collendo abrigo e bolso, ou maletín (si a oficina é desas onde traballa xente importante), desexando escapar desa luz dura que tanto ralla, desexando saír á rúa boureona e que o aire conxelado de Lugo lle dea na cara. Esas non me gustan moito.

Despois están as salas ou "salitas", ou salóns, depende. Cómodas antigas, aparadores de catrocentos anos, eso si, dos restaurados, que presiden un salón enorme limpísimo, decoradísimo e coidadísimo, onde non se ve, e tampouco se sinte ningún ser vivo. Salóns "caros", lles chamo. Están xenial para "as visitas" (as visitas caras, supoño).

Tamén hai salóns clásicos, dos normales, máis humanos. No sofá ves un abrigo, un libro aberto ou un can dos pequenos mirando para todas partes. Vese unha persoa ordenando revistas, limpando, descansando... ou non a ves, pero sabes que está.

E están os salóns de Star Wars. Chámanse (dende hoxe) así porque quen queira que permaneza dentro, si é que hai alguén, faino iluminado polos raios e centellas da tele, que se ven dende fóra cando é noite. E sabes que hai seres vivos dentro, pero non ves demasiada vida.

As cociñas son mogollón de entretenidas, porque nelas case sempre hai varias persoas. Unha cociña e a outra mira, ou fala. Ou ningunha cociña e ambas falan. O entorno é calquera. A decoración pode ser super-blanca, super-azul ou super-de madeira en plan casa de aldea... sempre podes ver a sopeira chea de froita no medio da mesa (eu incluso me descubrín a min mesma un bo día metendo mazás nun cunco e poñendoi na mesiña diminuta que teño na minicociña... co que penso que o froiteiro así situado é inherente ao ser humano). Pode ser como queiras: a cociña é a onde nos levan os pés ao chegar despois dun día de curro.

E despois están os "estudios", os despachos, as oficinas que ten a xente na casa. Luz indirecta, entorno tranquilo, todo ordenado e ninguén sentado mirando á pantalla, case nunca. Ninguén... agás nun dos balcóns. É dunha casa que está intramuros e que ten unha pequenísima terraza, separada por preto de dous metros das pedras da muralla: unha estancia cunha luz amarela e acolledora, indirecta (claro), chan de madeira, e unha mesa (que agora mesmo penso que é acristalada) que sostén un ordenador e á que se senta un señor duns 60 anos, canoso, con barba e gafas metálicas. Sempre mira ao ordenador.

Cada vez que paso por diante do seu pequeno balcón, ando máis despaciño para poder fixarme mellor, ver si desvía a vista, si dá mostras de desconcentración, de que é consciente de que todos os paseantes o miramos ao pasar (uns máis, seino). Nunca o vin fóra desa casa (e aínda que o vira, non o recoñecería) pero xa tiña a miña idea mental de cómo debía de ser: ordenado, meticuloso, limpio, serio, estricto, puntual. Pensei que seguro que vivía só, ou coa súa parella, que (diso si que estaba segura) nunca adoita entrar nese estudio. Pensei que podía ser profesor, dos que poñen notas baixas, dos que aínda son respetados. Pensei que nada nin ninguén podía facer nunca que esa rutina ordenada, meticulosa, seria... variase o máis mínimo. Sempre o mesmo lugar, sempre a mesma hora. Puntual como os ingleses (qué ingleses?).

E por certo, xa que estou, cóntovos que hoxe cambiou un pouco a miña idea dese señor. Nin sequera me dera conta de que tiña esa idea feita del ata hoxe. Preto dun mes despois da última vez, pasei por diante do seu balcón de novo, e de novo me fixei nel. Alí estaba: serio, tranquilo, sentado diante do ordenador, iluminado pola luz amarelenta e acolledora de sempre... cun detalle novo: dous árbores decorados de Nadal. Redondos, con luces da cor do ouro, un en cada extremo da terraza. Hoxe é día 18 de xaneiro.

PD: Non creo que quite o meu boneco de neve con gorro de Papá Noel da estantería. Non sei por que.

13 ene 2011

"Sé lo que estás pensando" (como si fuera tan difícil)

Los Reyes me trajeron cientos de libros (gracias!). Ese hecho ha sido el desencadenante para que me decida a comentar algunos aquí... más que nada porque así, luego, me acuerdo según el título de cuáles eran, de qué iban y si me habían gustado o no... porque, no sé si al común de la humanidad, pero a mí me suele suceder eso. Pasan los días, y me olvido por completo de lo que leí, vi, escuché o incluso hice. Y no abuso de las drogas... como podría parecer.

Bueno! a lo que iba. El libro en cuestión es "Sé lo que estás pensando", de John Verdon, uno de esos que enganchan, sí. Pero no tanto. Lo anunciaron a los cuatro vientos como el perfecto sucesor de la serie de Camilla Läckberg (As fillas do viruxe, etc :P), y lo promocionaron utilizando el viejo truco de "Esta es la 140846750ª edición", sin decir que cada edición es de 5 ejemplares... y sinceramente, a mí me decepcionó. 400 páginas que perfectamente habrían podido ser 200.

De hecho, a menos de medio libro, escribí el desenlace en un papel, lo "sellé" con celo, lo pegué en la contraportada y continué leyendo hasta que acabé el libro ayer a las 3:20 de la madrugada (eso explica mi jeto de hoy). Y digo el desenlace porque, en efecto, ese era el desenlace. Previsible, no. Lo siguiente.

En definitiva, me entretuve (mucho, eso sí) durante 6 días, pero creo que no aprendí nada más que algunos truquitos de polis americanos a la hora de detener asesinos en serie. Muy útil para mi vida de periodista de gabientes provinciana.

Espero que os haya gustado mi primera crítica bloguera de libro. La semana que viene (o antes, si el libro es bueno) más!

3 ene 2011

2011: objetivo 1.

Estos días estoy acabando un curso online. Aunque solo duró 3 meses (y 10 días, estamos en el día 3 de esos 10), me está empezando a hacerme dudar (para variar) de todos los cursos, másters y carreras (qué guay, solo perdí 5 años con una, no más) que hice en mi vida.
¿Y eso por qué? Pues porque sumando mi habitual costumbre de dejar todo para el último momento (el trabajo bajo presión me sale bordado) con el hecho de que el curso incluye un apartado de una especie de psicología rallante y deprimente, lo único que he conseguido en los 3 meses que dura el curso es tener hechos un montón de ejercicios de autoenjuiciamiento que rallan a su madre y me hacen pensar en mí como el desastre espantoso que siempre fui y seré, mientras la parte útil del curso está intacta. Intacta!
Lo cual es extrapolable a mi carrera, mis cursos (cientos) y demás formaciones: mucho papel, mucha basurilla, y pocas cosas útiles que, además, nunca me da tiempo a hacer. Es decir: aquí tienes a una señora (porque ya casi lo soy) formadísima, pero sin perspectivas útiles de futuro como ser humano de provecho. Eso sí, papeles, apuntes, en mi casa hay los que quieras. Sobre todo hoy, que me quedan 7 días para concluir con éxito o sin él, uno de mis ochocientos cursos. Esos que adornarán la estantería de mi salón de fracasada.
Joder. Pero no habrá algo en este mundo que yo haga bien?
Objetivo número 1 para el 2001: Aprende a trabajar sin presión. Vamos a dejarlo en eso, por no rallarnos más...

Ano novo, oportunidade nova...

Oportunidade para perder o medo ao que vai vir, a deixar atrás o que xa pasou. Non hai por que tropezar si se avanza con paso decidido: tropezas cando vas acojonado. O que te bote para atrais, pégalle unha patada no cu e pásalle por encima, ti vales, ti o sabes. A qué ven ese medo a ser feliz? Quen non arrisca, quen non se enfronta, quen vive a medias, non gaña nada nunca. Non te enganes: nada, nunca.

Non te contentes coa mediocridade, non odies o día a día esperando a que veña o mañá. Espabila, ou perderás o teu futuro. E despois non odiarás o día a día esperando por un mañá, odiarás o mañá por saber que o pasarás esperando que volva o que un día foi, a que veña a ti de novo o que un día era teu, coa certeza de que non vai volver nunca. As oportunidades non volven, joder.

Espabilemos, se ti o fas, eu tamén. Ano novo, oportunidade nova... :)