24 dic 2008

Na Voz de Galicia...

Atopei esta marabilla na última da Voz, ontes.
Titúlase 23, decembro, e foi ademais o cumple da miña santa mai. Así que llo dedico a ela.
23, decembro de Xosé Carlos Caneiro. E que teñades un BO NADAL, todos :)

18 dic 2008

As festas, en casiña!

Con pouco tempo para escribir (de momento, porque en 1 día estarei de vacacións) síntome obrigada a buscar un momento para destacar dúas noticias que saliron na Voz, e que veñen demostrar o que eu sempre dixen: Galiza é diferente.

A primeira, máis científica, di esto:

Los gallegos tienen genes más afines a los húngaros que a los andaluces

Algo que todos sabíamos, pero que poucos se atreveran a dicir.

E a segunda, con un tono superior de enxebritude, típica de Galiza e, como non, da Voz, di esto:

La policía abate a tiros un becerro descontrolado que hirió a un agente, provocó choques de automóviles y sembró el desconcierto

Atención, por favor, á primeira frase da noticia: "Un becerro causó desconcierto al pasearse libremente por las calles de A Coruña, antes de caer abatido a tiros por la Policía Local".

De esto despréndese que pasearse causando desconcerto é algo que non se debe facer a risco de que te abatan a tiros. Tede cuidado, sobre todo si sodes xatos (porque a palabra "becerro" aquí debería estar prohibida!) e vades de compras por Coruña.

É esto o que consigue o Nadal?: que todos pensemos que o que nos rodea é o mellor, o máis curioso, o máis bonito, o máis chamativo... O Nadal consigue que faigamos dunha parida un titular de catro liñas? É o Nadal o que fai que tratemos un xato como un dos robots asesinos de La Guerra de los Mundos?

Eso xa non o sei.

Saludos a todos, e Bo Nadal, en calquer caso :)

1 dic 2008

Gracias (2), ou o "embigo" do mundo :)


Hoxe tiven un día reflexivo... antes que nada, pedirei perdón por este post atípico do meu blog, que mezcla cousas miñas con filosofías de vida (miñas, tamén). Debe ser o mal tempo, ou o impaciente que estou porque cheguen as vacacións... o caso é que estou egocéntrica, e como esto é un diario ególatra...



Hoxe dediquei a maior parte do día a pensar no meu propio ombligo (embigo en galego, juju), ou o que é o mesmo, nas miñas cousas (algo ó que lle dedico moito tempo, últimamente máis), con un nudiño na garganta que non desapareceu aínda. Cheguei a varias conclusións que vou resumir:
1. A xente que ignora deliberadamente as opinións dos demáis, cando xa manifestou a súa, ten un problema moi grave de educación e civismo. E si a dos demáis non coincide coa súa casi nin no idioma utilizado para expresala, non che digo nada.
2. As personas que intentan facer da súa vida o centro do universo mostran que non teñen absolutamente ningún civismo, e que poden presumir dunha educación carente en moitísimos sentidos.
3. As personas que pensan que conocen a outras personas solo por participar dun par de conversacións máis ou menos íntimas, deberían meterse a lingua por algún sitio (polo embigo?) antes de arrancarse a falar do que non teñen nin idea.
4. E por último, as personas que interrumpen por sistema (cada vez o soporto menos) deberían pararse a pensar que, ó mellor, quenes sobran na conversación son elas e non os demáis.

En fin, non son conclusións moi productivas... pero reafirmanse cada vez que alguén fai gala diante de min de algunha desas maravillas naturales que demostran que da igual donde te atopes, sempre vai haber alguén disposto a pisotearte a ti e ás cousas que che importan, por impoñer o seu embigo.

Menos mal que a maioría non é así.

(E menos mal que te teño a ti)

Bikiños a todos, e en especial a aqueles cos que se pode falar de todo... que hoxe tamén me quedou claro que existen :)

24 nov 2008

GRACIAS! (porque non todo é protestar...)


Quero escribir un post exclusivamente para dedicalo a algunhas persoas que viven neste mundo, donde vivimos todos, pero que teñen a peculiaridade de facelo moito máis agradable para min.

-As persoas que me poñen boa cara pola mañá, aínda que elas tamén madrugaron.
-As persoas que poñen boa cara pola noite, aínda que tamén tiveran un día de cans rabiosos.
-As persoas que esconden as ganas de chorar só por axudar a outros a sorrir.
-As que non me riñen cando faigo as cousas mal.
-As que sí que me riñen.
-As persoas que me preguntan "Como che foi o día?" e escoitan a miña resposta.
-As persoas que me deixan pasar diante, aínda que o atasco seña igual de jodido para eles.
-As persoas que valoran as cousas máis pequenas, sobre todo cando están debaixo de unha moito máis grande.
-As persoas que, cando permanezo en silencio e con mala cara ao seu lado, saben que é solamente porque me apetece estar con elas (e destas hai poucas).
-As persoas que non interrumpen cando está falando outra, porque eso significa que están escoitando e que consideran a posibilidade de que o que esteña decindo a outra pode ser máis interesante que o que ía dicir ela (e destas hai moi, moi poucas).
-As persoas que se rin de chorradas.
-As que alegran o día a día con un comentario ou unha sonrisa.
-As persoas que prefiren falar de estupideces neses cinco minutos libres antes que queixarse do que vai mal e do que ó mellor vai mal, e tamén do que ía mal antes.
-As persoas que non cambian.
-As que sí que cambian.
-As persoas que creen que o Nadal é unha maniobra consumista de El Corte Inglés.
-As que reconocen que, así e todo, lles gusta moito o Nadal.
-As que pensan que o detalle é o que importa (sobre todo este Nadal...).
-Esas persoas que saben ignorarme cando merezo ser ignorada.
-As que saben os momentos nos que ignorarme é, para min, como darme unha patada na cabeza.
-As persoas que saben ver cando o malo é malo.
-Esa persoa que me espera nunha cociña caótica, coa cea feita, despois de un deses días (ou unha desas semanas) de cans rabiosos.
-Esa misma persoa, que é capaz de convertir o día de cans nunha noite de risa e tranquilidade como nunca antes tivera.

E tamén a miña mamá, aínda que nunca veña ver o meu blog :)

20 nov 2008

De archivo II: Falemos como galegos!


Escrito en julio de 2007 (hoxe, como son máis madura, poño puntos suspensivos vermellos en cada palabra malsonante que escribira daquela. Para non ferir máis sensibilidades...):

"Está la radio de los obispos (o avispas, q les viene al pelo) sonando, alimentando mi mal humor y mi agresividad por momentos. Se quejan de que la asignatura de Ciudadanía es poco democrática (igual es más democrática la de religión católica). Cambio de idioma (porque poido) O impresentable dos informativos (adivinade quén pode ser!) está decindo que os estudiantes que falamos galego salimos do instituto falando galego ben, pero español "como indios". "COMO INDIOS"...

Eu falo perfectamente o galego e perfectamente o español, e estou máis que orgullosa de que, desde que teño o tamaño da foto, sei falar os dous idiomas e non solo un. Cada un pode elexir afortunadamente, pero eu estou feliz da vida ó poder responderlle ás personas que me falan no idioma no que me falan.
Tamén hai xente que se nega a falar galego asi morran, aló eles, son libres, pero a nós que non nos toquen o (...) q eu de momento non lle toquei con eso o (...) a ninguén. Si os alumnos salen falando castelán como indios pode ser q non lles interese un (...) falar castelán, cando lles apetezca, xa o falarán.
E a min con estas subnormalidades cada vez me apetece menos.
(...) para a (...) cadena COPE (e ahora en español, pa q vexades:P) (e pa q entendan todos, españoles incluidos): En fin, que estas jornadas de reflexión que estoy teniendo últimamente me están haciendo sentirme cada vez más orgullosa de mi odio visceral a ciertos colectivos.
Avispas, coartad nuestra libertad, adoctrinadnos a todos y al que no aprenda español, al paredón y fuego. Como no van a protestar por una asignatura para el civismo si ellos son los primeros q no lo tienen: insultando al presidente del gobierno en una radio nacional y hasta en la casa de su (...) madre y quejándose luego de las portadas de las revistas que caricaturizan a los principitos. Hay q tocarse el (...).
Dios, q dia más ácido tengo... A ver si me van a secuestrar como a El Jueves..."
Hai cousas que nunca vou censurar ;)

Pornografía infantil NON/Pornografía infantil NO




Y probablemente sigan buscando después de haberlos "golpeado" con esta campaña... ¿Realmente a este tipo de personas se las puede golpear de alguna manera que no implique utilizar un arsenal de armas medievales de tortura? Porque a mí es la forma que más me gustaría utilizar.
Angels, lolitas, boylover, preteens, girllover, childlover, pedoboy, boyboy, fetishboy o feet boy. E incluso escribir estas mierdas en mi blog me da asco, pena, rabia y me produce un odio tan exagerado que me lloran los ojos.
Ningún cerdo asqueroso va a leer esto nunca, porque saben mejor que nosotros lo vomitivos que son. Y menos lo leerán hoy, que todos nosotros estamos repitiendo lo mismo hasta la saciedad. Lo que piensa la mayoría, espero.
Y también espero (y eso que soy pacífica) que si el infierno no existe se invente para este tipo de engendros humanos que son los pedófilos.
Y que se ahoguen en su propio vómito.

19 nov 2008

Vinagreira e cucharillas


Sempre me preguntei si se di cucharadilla ou cucharillada. Moita xente me defendeu unha das dúas maneiras de referirse ás "cucharadas pequenas" en español (si, a veces logro que a xente se emocione falando de paridas, con perdón da palabra) pero sigo pensando que é algo no que a humanidad nunca se poñerá dacordo (outro día, falarei deso...). Recentemente surxeume outra duda existencial nese mesmo ámbito.
E a duda era: ¿cómo se chama o "couso para meter as movidas", ou "chisme do aceite e do vinagre e tal", ou "rollo de meter o sal/vinagre/pementa"? Eu estou segura de que nalgún sitio lera ou oíra (ou imaxinara?) que se chamaba comborio, ou camborio ou comboloi ou algo así, pero no... comborio e camborio non existen, e komboloi (con K de Kostilleta) é o collarito ese co que xoga a xente en Grecia (en serio).

Pero o "rollo de meter o aceite/vinagre/sal/pementa" chámase VINAGRERA, ou VINAGREIRA en galego. ¿Por qué? o vinagre nin sequera é o ingrediente máis utilizado dese conxunto. Desde a miña experiencia poido afirmar que se usa máis o sal e o aceite, despois o vinagre, e despois a pementa. O vinagre é o terceiro en discordia, así que esto é un caso clarísimo de vinagrismo. Evidentemente non se pode chamar aceiteira, porque xa existe e non é o mesmo, nin salero, nin pementeira porque xa sería o colmo (pimenterismo...?). E en calquer caso, sería inxusto que con unha sola palabra designásemos a todo un conxunto.

É un caso de discriminación racial, machista e clasista (si é que hai , razas, sexos e clases dentro dos complementos hosteleiros) acerca do cal niguén (máis ca min) eleva protesta ningunha á academiadelalengua, nin á academiadalingua, nin a nindiós.

Reivindico desde o meu espazo un nome non separatista, XA! Empezamos dándolle prioridade ó vinagre, remataremos por aceptar a independencia de Galicia, dos cataláns e dos vascos, e a súa superioridade.

O fin do mundo achégase... facede o favor de pasarme o sal!

18 nov 2008

Felicidad, tristeza, celos...

PETER: Wendy, solo estamos jugando, ¿no? A que tú y yo somos... Wendy, verás... me haría sentir muy mayor si fuera un padre de verdad.
WENDY: Peter, ¿cuáles son tus verdaderos sentimientos?
PETER: ¿Sentimientos?
WENDY: ¿Qué sientes? Felicidad. Tristeza. Celos.
PETER: ¿Celos? Campanilla.
WENDY: ¿Ira?
PETER: ¿Ira? Garfio
WENDY: ¿Amor?
PETER: ¿Amor? No sé lo que es.
WENDY: Creo que sí lo sabes, Peter. Seguro que lo has sentido. Por algo o... por alguien.
PETER: Nunca. Hasta su propio nombre me repugna. ¡¿Por qué tienes que estropearlo todo?! Nos divertimos, ¿no es así? Te he enseñado a luchar y a volar. ¿Qué más puede haber?
WENDY: Hay mucho más.
PETER: ¡El qué! ¿Qué más hay?
WENDY: No lo sé. Creo que se sabe cuando se crece.
PETER: Pues yo no voy a crecer, y no puedes obligarme. Te desterraré como a Campanilla.
WENDY: ¡No me desterrarás!
PETER: ¡Pues vete a casa y crece! Y llévate tus sentimientos contigo.

"La invitación"


Verano en el jardín. Bajo el peral, chispeantes insectos. Ellos zumbaban; yo canturreaba con ellos.
Estaba sujetando una malva a un bastón, quitando malas hierbas, haciendo esto y lo otro, y entre una cosa y otra, nada. Entonces me habló una abeja:
— Hoy se casa nuestra reina —dijo—. Mi pueblo y yo necesitamos un padrino. Te hemos elegido a ti.
Me quité la tierra seca de los dedos.
— Gracias —dije—. ¿Qué debo ponerme?
— Alas —dijo la abeja.
Cuando el mundo era joven todavía (Jürg Schubiger)






Puestos a escoger creo que de las fiestas comerciales mi preferida es la Navidad...Pero tengo que reconocer que las fiestas que vienen de fuera cada vez me hacen más gracia.


Celebrar Halloween porque lo hagan los americanos (que lo sacaron de los irlandeses, por cierto) me parece divertido. ¿Por qué no?
Si es una fiesta mucho más chula que todas esas autóctonas en las que se lanzan cabritos desde campanarios o se acribillan toros para diversión de algunos salvajes. No me gusta ir con los americanos a guerras ilegales, ni su forma de vida, ni su cultura, en general. Pero para una fiesta chula que tienen, que podemos celebrar en amor y compañía...
Todo lo que sea diversión sí debería traspasar fronteras!
Saludos cordiales, que tengáis un día hippy.

17 nov 2008

De archivo (y no podía faltar)

En este país, todo es prensa del corazón. Desde el último ligue de la Obregón, que ya sale en todas las televisiones, hasta los presupuestos generales del Estado. Y para darse cuenta, solo hay que ver lo que ha sido la última campaña electoral. Para empezar, nos encontramos con un país entero felicísimo ante la idea de un debate.

Los debates electorales son como una garantía para cualquier país democrático, un encuentro entre los representantes de los partidos que da la posibilidad a todos de exponer sus posturas, destacar las ventajas de uno mismo y manifestar los aspectos negativos que se considera que tienen los otros.

En España (panderetaland) no es así. En lugar de un debate, lo que presenciamos fue un Salsa Rosa de políticos, y un Salsa Rosa que ni siquiera tenía un teléfono de aludidos. Escuchamos casi de todo: veo una niña que necesita mi ayuda, usted agredió a las víctimas del terrorismo, usted apoyó una guerra contraria a los deseos de casi toda España, sigo viendo a la niña, el Prestige, usted no quiere hablar de inmigración, no se qué de un bonobús, el precio de los tomates, otra vez la niña, usted sigue sin hablar de inmigración… Y todo esto salpicado con un montón de cifras por parte del PP y un montón de tasas por parte del PSOE, que si bien son más útiles que las cifras, tampoco resultaron de mucha ayuda para los espectadores que presenciaban el espectáculo desde los sofás de sus casas.

Seguramente alguno de estos atónitos espectadores hubiera llamado al teléfono de aludidos, en caso de que se hubiera puesto uno a disposición de los mismos. El primero, Gaspar Llamazares. ¿Quién? Ese político que lidera, de momento, la coalición llamada Izquierda Unida, ese señor al que nadie escucha ni presta atención o eso parece. El mismo al que ni los medios (que ya se sabe cómo respiran, o más bien por quién) ni los dos partidos mayoritarios quisieron dejar un hueco en esta última campaña. El "pobre hombre" que salió en Cuatro tras el primer debate, despeinado y malhumorado, quejándose de que no le habían dejado abrir la boca los artífices de este "tsunami bipartidista", el mismo al que algunas cámaras grabaron cabizbajo, yéndose a su casa tras conocer el pasado domingo el resultado de las elecciones.

Hay quien piensa que Izquierda Unida tenía toda la pinta de no querer tampoco emplear el teléfono de aludidos. Parece que, si bien se quejaron un poquito, o mucho, de cómo les trataron, no supieron hacer una campaña lo suficientemente efectiva como para que sus votantes potenciales espabilaran, o al menos espabilaran a su favor. Probablemente más gente votara a Izquierda Unida si supieran algo más acerca de ellos, pero eso pasa con todo en este mundo. ¿Está bien que en un país democrático dos señores vayan a insultarse a una mesa, con mucho cuidado de cómo les da la luz y del color de sus zapatos pero sin preocuparse de si los demás partidos encuentran un lugar para expresarse o no?

Probablemente sí que esté bien, cuando más de veinte millones de españoles han optado por una de esas dos opciones. Lo que no está tan claro es que sea positivo que más de seiscientos mil votos se queden flotando en el vacío. Pero eso no preocupa a este país, ni siquiera es algo que sepa la gente. Lo que sí queremos saber es si Rajoy y su mujer están en crisis o pensando en adoptar una niña y si Esperanza Aguirre aprovechará este bajón para hacerse con el mando, o a dónde irá Zapatero en Semana Santa a celebrar la victoria. Eso es lo importante.

Álvaro Cunqueiro... ou unha benvida oficial :)

Bos días, boas tardes e boas noites a todos! :)

Como xa sabedes algúns, tiña pendente esto de renovar o meu blog... e facelo visible a todos aqueles que queiran lerme para amarme, odiarme, insultarme ou tomarme como exemplo a seguir na súa vida diaria (uuuh!)

A versión orixinal deste blog continúa na miña mente. Teño que confesar (si é que non se me ve na cara) que a miña mente é un sitio que imaxino como un desván oscuro, ruidoso e salpicado de estrellitas fugaces, onde moitas veces hai máis mentiras que verdades.

E vou explicar esto con unha historia real, en cursiva para que parezca máis unha historia e en letra grande para que parezca máis real:

De pequena, contáronme que un señor atopara unhos papeles vellos na súa casa, escritos nunha lingua que non coñecía.

Como pensou que podían ser importantes, foi ver a un amigo seu que controlaba algo da lingua descoñecida. O amigo contoulle que en efecto, eses papeles eran as explicacións necesarias para atopar algo que sería moi importante para a humanidade (un tesouro?).

O señor emocionouse bastante, como faríamos todos no seu lugar, e foi correndo á casa dun segundo amigo que sabía falar tamén o idioma en cuestión. Ese segundo amigo, sorprendido (ou eso creo, vaia), aseguroulle que eses papeles eran unha merda (con perdón, hai palabras que é necesario utilizar), que non valían nin para facer lume, e que o amigo número un lle estaba gastando unha broma.

E tiña toda a razón do mundo.

O pobre do señor tomouno con filosofía e continuou coa súa vida. Cando se atopou co amigo número un, preguntoulle:

- Oíches, mona... (esto son licencias que eu me tomo, non sei si foi eso exactamente o que lle dixo, jeje) por qué me metiches a bola cos papeles eses que che levei? O que me dixeches era todo mentira!

E o amigo número un respondeulle:

- Xa o sei... pero non me negarás que a miña historia era moito máis bonita.

E esta vez era el o que tiña toda a razón do mundo.

Así que, co voso permiso ou sin el, neste blog "anovado" non vou faltar á verdade, pero tampouco a esas mentiras bonitas que nos fan a vida máis entretenida, ás que contamos por amor, ou esas outras que nos fan amar a verdade. E para qué negalo, as outras mentiras, as malas, as jodidas e apestosas que pretenden ou non selo, tamén merecen unha mención especial, aínda que solo seña polo dano que provocan.

Outro día falamos de donde poñer o límite... mentras tanto, nenas e nenos, benvidos ó meu plof... digo, blog!