22 jul 2009

Las repisas y los soportales

Visto que en este país gallego los usuarios de paraguas se creen también con derecho al usufructo de repisas y soportales, aun estando ya protegidos por los propios paraguas, y visto que al resto de ciudadanos no nos queda otra que quedarnos a la intemperie (o vintumperio, como diría un clásico), la única solución que veo al problema es, aparte de quedarse en casa, embolsarse la cabeza.

La supervivencia del más imaginativo, ya que de momento, este mundo sigue siendo injusto y no hay repisas y soportales para todos sus habitantes...

21 jul 2009

Una historia de amor ("Déjame ser tu papi pingüino!")

Amor en el zoo de California
Las relaciones homosexuales entre los pingüinos son habituales.

La pareja de pingüinos Magallanes Harry y Linda permanecen al frente de su madriguera hoy, 20 de julio de 2009, en San Francisco, California (EEUU). Harry, quien tuvo una larga relación con Pepper, compañero del mismo sexo, ahora se encuentra con Linda después de la muerte de la pareja de ésta. El zoológico marca las hembras en el ala derecha mientras que a los machos en el lado izquierdo.

Leí esta noticia hoy en La Voz de Galicia. Hay quien dice que se escriben estas cosas en los meses de julio y agosto porque no hay noticias en verano, o porque los periodistas están de vacaciones... Tonterías. Yo creo que es una noticia reveladora.

Muchos creerán que Harry ha vuelto al camino correcto al rehacer su vida con alguien del sexo opuesto. Otros se preguntarán por qué ha abandonado a Pepper, si los pingüinos son fieles a su pareja de por vida. Incluso, conociendo al ser humano, alguno podrá pensar lo único que Harry busca es disfrutar de la madriguera de una viuda heredera millonaria.


A mí, simplemente, me hace gracia y me da una sensación de ternura. Qué bonito es el amor delante de una madriguera... sea con quien sea, con tu papi pingüino o con tu mami pingüina. Porque el amor auténtico no entiende de sexos (o, mejor dicho, a veces sí que entiende, juju) ni de calificativos, le pese a quien le pese.

Y da gusto llegar a esa conclusión... sobre todo si disfrutas de ella ;)


Saludos a todos mis leedores!

2 jul 2009

"O galego, o médico e o paciente", de Sandra Faginas

Un artigo de opinión de unha ex profesora: Sandra Faginas, na Voz de Galicia de hoxe, 2 de xullo... :)

Avoltas co exame de galego nas oposicións do Sergas, un futurible médico apuntaba que se botaba de menos que o exame fose algo máis práctico e atendese ao que «realmente se escoita nas consultas nas que -especificaba- a xente di cousas moi raras e chámalle a case todo o que non é». Esas rarezas abranguen multiplicidade de disparates, de traducións imposibles e de bilingüismos nada harmónicos, pero sobre todo de incapacidade dos mesmos por adaptarse á situación lingüística. Porque hai que engadir á ignorancia habitual de quen non manexan os termos médicos (entre os que abundan os plis-plas [bypass], escais [escáneres], hematrocristos [hematócritos], etcétera) un bo feixe de situacións surrealistas na particular relación galego, médico, paciente. Como esa que me contaba unha amiga enfermeira que presenciou dun doutor que, a piques de rebentarlle a gorxa, ía subindo o ton de voz a medida que o vello enfermo non lle entendía o seu interese en forma de «¿Vostede con quen viño?, ¿Vostede con quen viño?», ao que o señoriño contestaba indignado: «Viño non, viño non tomo, viño non tomo, que é malo para o fígado». «¡Que con quen viño!», insistía irritado o médico ata que a enfermeira interveu: «Dígalle ao doutor con que veu», «Si, claro, coa miña filla que está fóra».

Desas hai a esgalla, como aqueloutro doutor leonés que sufría, en urxencias, ante as explicacións dunha nai que lle ía relatando con detalle que o seu neno levaba toda a noite «moi roncha, moi roncha» e só quería «colo, colo e colo». «Dígame, señora, ¿por dónde dice que le ha visto usted las ronchas al niño?». Logo está ese bo colectivo de médicos enrollaos que nun grande esforzo por usar o galego pensan que cun só termo no idioma propio [por moi escura que sexa a expresión] o paciente galegofalante comprenderá a mensaxe e quedará satisfeito do bo trato: «Hola, soy el doctor fulanito y voy a explorarle, por favor, desabróchese la camisa [coloca o fonendo no peito], cuando yo le diga, por favor, alente fuerte, alente fuerte». Nada disto é alleo aos hospitais galegos, nos que se contan por miles os casos dignos de libro e onde día a día se amplía o anecdotario, en especial nas consultas de xinecoloxía, nas que aos eufemismos habituais súmase o eufemístico uso do galego. «Dígame, por favor, ¿dónde dice que tiene picor?», e a señora, cunha infeliz metáfora, respondeulle sumisa: «No pracer do meu marido». Un clásico.

1 jul 2009

Tarde


http://www.lavanguardia.es/cultura/noticias/20090630/53734901081/el-nino-que-acuso-de-pederasta-a-michael-jackson-dice-que-mintio.html