De ventás e apariencias

Cando vou paseando pola muralla de Lugo, sempre me fixo nas ventás das casas que dan a ela. Pode parecer cotilleo puro e duro, moita xente me diría que o é, e ante iso eu quedaríame calada, dándolles unha razón que non teñen. Porque non é cotilleo... é un estudo sociolóxico, ou a miña maneira de mirar o mundo cando el non me mira a min (que ven sendo o mesmo).

Por exemplo, están as ventás de oficinas. Esas que, á hora que eu paso, mostran mesas con todos os bolis no vasiño e os folios na bandexa, cunha soa persoa que pringou ata tarde e dá voltas collendo abrigo e bolso, ou maletín (si a oficina é desas onde traballa xente importante), desexando escapar desa luz dura que tanto ralla, desexando saír á rúa boureona e que o aire conxelado de Lugo lle dea na cara. Esas non me gustan moito.

Despois están as salas ou "salitas", ou salóns, depende. Cómodas antigas, aparadores de catrocentos anos, eso si, dos restaurados, que presiden un salón enorme limpísimo, decoradísimo e coidadísimo, onde non se ve, e tampouco se sinte ningún ser vivo. Salóns "caros", lles chamo. Están xenial para "as visitas" (as visitas caras, supoño).

Tamén hai salóns clásicos, dos normales, máis humanos. No sofá ves un abrigo, un libro aberto ou un can dos pequenos mirando para todas partes. Vese unha persoa ordenando revistas, limpando, descansando... ou non a ves, pero sabes que está.

E están os salóns de Star Wars. Chámanse (dende hoxe) así porque quen queira que permaneza dentro, si é que hai alguén, faino iluminado polos raios e centellas da tele, que se ven dende fóra cando é noite. E sabes que hai seres vivos dentro, pero non ves demasiada vida.

As cociñas son mogollón de entretenidas, porque nelas case sempre hai varias persoas. Unha cociña e a outra mira, ou fala. Ou ningunha cociña e ambas falan. O entorno é calquera. A decoración pode ser super-blanca, super-azul ou super-de madeira en plan casa de aldea... sempre podes ver a sopeira chea de froita no medio da mesa (eu incluso me descubrín a min mesma un bo día metendo mazás nun cunco e poñendoi na mesiña diminuta que teño na minicociña... co que penso que o froiteiro así situado é inherente ao ser humano). Pode ser como queiras: a cociña é a onde nos levan os pés ao chegar despois dun día de curro.

E despois están os "estudios", os despachos, as oficinas que ten a xente na casa. Luz indirecta, entorno tranquilo, todo ordenado e ninguén sentado mirando á pantalla, case nunca. Ninguén... agás nun dos balcóns. É dunha casa que está intramuros e que ten unha pequenísima terraza, separada por preto de dous metros das pedras da muralla: unha estancia cunha luz amarela e acolledora, indirecta (claro), chan de madeira, e unha mesa (que agora mesmo penso que é acristalada) que sostén un ordenador e á que se senta un señor duns 60 anos, canoso, con barba e gafas metálicas. Sempre mira ao ordenador.

Cada vez que paso por diante do seu pequeno balcón, ando máis despaciño para poder fixarme mellor, ver si desvía a vista, si dá mostras de desconcentración, de que é consciente de que todos os paseantes o miramos ao pasar (uns máis, seino). Nunca o vin fóra desa casa (e aínda que o vira, non o recoñecería) pero xa tiña a miña idea mental de cómo debía de ser: ordenado, meticuloso, limpio, serio, estricto, puntual. Pensei que seguro que vivía só, ou coa súa parella, que (diso si que estaba segura) nunca adoita entrar nese estudio. Pensei que podía ser profesor, dos que poñen notas baixas, dos que aínda son respetados. Pensei que nada nin ninguén podía facer nunca que esa rutina ordenada, meticulosa, seria... variase o máis mínimo. Sempre o mesmo lugar, sempre a mesma hora. Puntual como os ingleses (qué ingleses?).

E por certo, xa que estou, cóntovos que hoxe cambiou un pouco a miña idea dese señor. Nin sequera me dera conta de que tiña esa idea feita del ata hoxe. Preto dun mes despois da última vez, pasei por diante do seu balcón de novo, e de novo me fixei nel. Alí estaba: serio, tranquilo, sentado diante do ordenador, iluminado pola luz amarelenta e acolledora de sempre... cun detalle novo: dous árbores decorados de Nadal. Redondos, con luces da cor do ouro, un en cada extremo da terraza. Hoxe é día 18 de xaneiro.

PD: Non creo que quite o meu boneco de neve con gorro de Papá Noel da estantería. Non sei por que.