31 dic 2009
19 nov 2009
NON Á PORNOGRAFÍA INFANTIL
Un ano máis, súmome a esta campaña en contra da pornografía infantil. Como por circunstancias da vida non estou moi inspirada, copio e pego o meu post do ano pasadon da mesma campaña do 2009. Grazas a Vagón-bar e a La Huella Digital pola iniciativa.
"Y probablemente sigan buscando después de haberlos "golpeado" con esta campaña... ¿Realmente a este tipo de personas se las puede golpear de alguna manera que no implique utilizar un arsenal de armas medievales de tortura? Porque a mí es la forma que más me gustaría utilizar.
7 sept 2009
Esperando estou
Esperar no paro, a que alguén se apiade de min e me dé un contrato noxento de prácticas, coma quen que me fai un favor. "Para aprender".
Esperar a que un banco podre de pasta me dé un crédito para poñer esa tenda de animais que poñerei cando me de conta definitivamente de que o mundo da comunicación é unha noxería (non me vai facer falta esperar para iso, polo menos).
Esperar a que alguén me de un traballo decente para ter un fillo, por fin.
Esperar entón que non me manden á merda cando me quede embarazada.
Esperar a xuntar algún euro para pintar a miña casa. Teño sorte, xa teño casa, non terei que esperar a que o banco podre me dea pasta para un piso.
Esperar a que a peña que ten a pasta me goberne, dispoña a miña vida, para despois dicir na miña cara que non teño fillos porque non quero, porque son unha loca bisexual desarraigada quenon ten valores e prefire a cocaína e a marihuana á súa familia.
Vai esperar dios.
Este ano é o último que paso diante dun ordenador... e que se vaian todos á merda, co traxe e coa corbata. Eu vouno pasar ben.
27 ago 2009
AUTOVÍA POR SAN MARTIÑO, NON
A razón que alegan os que insisten en que é o trazado perfecto, a pesar de que machaque San Martiño (pasando polo Carme, o cano dos Mouros, a Basílica e o Bispo Santo) defende que o polígono industrial de Foz (que, para os que non o seipan, está en Fazouro, a pesar de que hai naves industriais sementadas por todo o concello) necesita, como mínimo, unha autovía que lle pase polos fuciños para que o concello se desarrolle como corresponde. Crearanse mogollón de postos de emprego e tal e cual cando o polígono funcione como un polígono. En eso estamos de acordo. Pero non cremos que a autovía teña que rodear Foz e pasar polos dentes do polígono para que éste funcione como tal, xa que o acceso da Espiñeira está a menos de 5 minutos de Foz. Si o polígono non funciona, será por outra cosa.
Que amañen as carreteras secundarias e se deixen de monstruos de asfalto.
Grazas pola vosa atención, que sei que a tiven :P
Saúdos!
22 jul 2009
Las repisas y los soportales
21 jul 2009
Una historia de amor ("Déjame ser tu papi pingüino!")
Las relaciones homosexuales entre los pingüinos son habituales.
Muchos creerán que Harry ha vuelto al camino correcto al rehacer su vida con alguien del sexo opuesto. Otros se preguntarán por qué ha abandonado a Pepper, si los pingüinos son fieles a su pareja de por vida. Incluso, conociendo al ser humano, alguno podrá pensar lo único que Harry busca es disfrutar de la madriguera de una viuda heredera millonaria.
A mí, simplemente, me hace gracia y me da una sensación de ternura. Qué bonito es el amor delante de una madriguera... sea con quien sea, con tu papi pingüino o con tu mami pingüina. Porque el amor auténtico no entiende de sexos (o, mejor dicho, a veces sí que entiende, juju) ni de calificativos, le pese a quien le pese.
Y da gusto llegar a esa conclusión... sobre todo si disfrutas de ella ;)
Saludos a todos mis leedores!
2 jul 2009
"O galego, o médico e o paciente", de Sandra Faginas
Avoltas co exame de galego nas oposicións do Sergas, un futurible médico apuntaba que se botaba de menos que o exame fose algo máis práctico e atendese ao que «realmente se escoita nas consultas nas que -especificaba- a xente di cousas moi raras e chámalle a case todo o que non é». Esas rarezas abranguen multiplicidade de disparates, de traducións imposibles e de bilingüismos nada harmónicos, pero sobre todo de incapacidade dos mesmos por adaptarse á situación lingüística. Porque hai que engadir á ignorancia habitual de quen non manexan os termos médicos (entre os que abundan os plis-plas [bypass], escais [escáneres], hematrocristos [hematócritos], etcétera) un bo feixe de situacións surrealistas na particular relación galego, médico, paciente. Como esa que me contaba unha amiga enfermeira que presenciou dun doutor que, a piques de rebentarlle a gorxa, ía subindo o ton de voz a medida que o vello enfermo non lle entendía o seu interese en forma de «¿Vostede con quen viño?, ¿Vostede con quen viño?», ao que o señoriño contestaba indignado: «Viño non, viño non tomo, viño non tomo, que é malo para o fígado». «¡Que con quen viño!», insistía irritado o médico ata que a enfermeira interveu: «Dígalle ao doutor con que veu», «Si, claro, coa miña filla que está fóra».
Desas hai a esgalla, como aqueloutro doutor leonés que sufría, en urxencias, ante as explicacións dunha nai que lle ía relatando con detalle que o seu neno levaba toda a noite «moi roncha, moi roncha» e só quería «colo, colo e colo». «Dígame, señora, ¿por dónde dice que le ha visto usted las ronchas al niño?». Logo está ese bo colectivo de médicos enrollaos que nun grande esforzo por usar o galego pensan que cun só termo no idioma propio [por moi escura que sexa a expresión] o paciente galegofalante comprenderá a mensaxe e quedará satisfeito do bo trato: «Hola, soy el doctor fulanito y voy a explorarle, por favor, desabróchese la camisa [coloca o fonendo no peito], cuando yo le diga, por favor, alente fuerte, alente fuerte». Nada disto é alleo aos hospitais galegos, nos que se contan por miles os casos dignos de libro e onde día a día se amplía o anecdotario, en especial nas consultas de xinecoloxía, nas que aos eufemismos habituais súmase o eufemístico uso do galego. «Dígame, por favor, ¿dónde dice que tiene picor?», e a señora, cunha infeliz metáfora, respondeulle sumisa: «No pracer do meu marido». Un clásico.
1 jul 2009
Tarde
29 jun 2009
Los homenajes se quedan cortos, y la música muere otra vez
Estos días me siento cerca de todos los que siempre creímos en la inocencia del más grande, o mejor dicho, el que nunca dejó de ser pequeño. Y estoy entre ésos que no saben qué responder a aquellos que preguntan qué pasa porque se haya muerto el pequeño de los Jackson 5. No pasa nada. Esa es la respuesta. Nada, vacío, pena.
Estos días escuché a un señor de los que hablan de todo en la radio decir que ya pueden estar tranquilos los niños de Los Angeles. Probablemente ya lo estaban antes. Me da lástima preguntarme si me encuentro tranquila yo en este mundo de adultos, que juzga, rompe y pisotea la inocencia más pura, más patológica, más terrorífica (para algunos). Algunos aún creemos en ella.
Es un alivio pensar que las canciones del que acaba de morirse las bailarán y cantarán niños y niñas que aún no están en este mundo.
Espero que el Rey del Pop cuide un poco de la música de este planeta estropeado desde donde quiera que esté (probablemente, la segunda estrella a la derecha).
13 may 2009
"Volveré a ese lugar donde nací"
La imaginación no me llevaba allí desde hacía mucho tiempo. La vida sigue, y mil ocupaciones cerraron con llave uno de los armaritos de mi cerebro durante casi dos años (ya...).
Hoy, con la noticia de la muerte de otro genio, al que tenía olvidado, se abrió de golpe ese armario.Con los primeros acordes que tantísimas noches escuché.
Noches en las que no podía cerrar esa puerta ni dejar de llorar, en las que aprendí a controlar ese nudo que va subiendo garganta arriba cuando ya no puedes más... y que hoy se manifiesta, después de tanto tiempo.
Antonio Vega puso banda sonora a los meses más tristes de mi vida. Quizá por eso hacía ya tiempo que dejé de escucharle, porque me dolía horrores.
Puede que sea también por eso que había llegado a borrar su nombre de mi cabeza.
Incluso sus canciones.
A Antonio Vega, desde hoy, le debo otro momento más de tristeza que se suma a los de hace dos años. Otro momento de lágrimas que vuelven a arder en los ojos, de recuerdos casi olvidados de cuando los campos eran infinitos, y también lo eran las tardes de sábado (cuando los sábados eran diferentes).
Le debo el haber vuelto a sentir una de las sensaciones más terribles que sentí nunca: el miedo a seguir adelante sin un trocito de mi. Le debo haber revivido con una de sus canciones el momento que más marcó mi vida, mi carácter y mi ánimo. El peor momento.
Así que tengo que darle las gracias infinitamente a Antonio Vega.
Gracias porque había solo una cosa que me daba más miedo que revivir todo eso, y era olvidarlo. Olvidar dónde estaba el sitio de mi recreo, y dónde sigue estando.
"Porque la muerte, ese accidente, es lo de menos."
Descansa en paz, genio.
5 may 2009
"Odio abril", de Xosé Carlos Caneiro
E a columna de hoxe merece un humilde link no meu banco das mentiras.
Odio Abril, Xosé Carlos Caneiro (La Voz de Galicia)
4 may 2009
GZ
Cando choras, eu tamén choro a túa mágoa
O meu país olvidou todo o tempo quen eras
Mais por salvar-te, pódese loitar.
22 abr 2009
Alas
Fue una suerte que no se diese cuenta, porque en caso contrario habría perdido la fe en su poder de volar; y es que, en el momento en el que dudáis de que podéis volar, perdéis para siempre la capacidad de hacerlo.
Ésa es la razón de que los pájaros vuelen, y si nosotros no podemos es simplemente porque ellos tienen una fe total, porque tener fe es como tener alas".
21 abr 2009
Sobre el Islam...
Para los musulmanes, el Islam es su modo de vida. Entonces ¿cuál es el modo de vida de los que no somos musulmanes ni ninguna otra cosa? Según ellos, el nuestro es el mismo: el Islam, al que no podemos convertirnos sino regresar, ya que no es una religión. De esta manera, les quedan dos opciones: obligarnos a regresar, o dejarnos que, a nuestro ritmo, regresemos si queremos. Y cada uno, que se apañe.
Para entender esto, como tantas otras cosas, deberíamos mirarlo desde el punto de vista de un niño. Yo conocía a dos niños, uno gallego (pongamos, Manuel) y otro musulmán (que se llamaba Rashid, o un nombre parecido). Rashid jugaba como todos los demás, perseguía a las niñas como todos los demás e intentaba colarse entre los barrotes del patio igual que todos los demás.
A medida que fueron creciendo, los dos niños fueron perdiendo un poco el contacto, como pasa con muchos amigos íntimos de la infancia. De todas formas, Rashid continúa sin comer jamón y Manuel, aunque ya hace muchos años que no se levanta dormido, sigue cerrando la puerta del pasillo todas las noches, por si acaso.
El problema del ser humano, también con el Islam, es que tiende a crecer y convertirse en aquellas madres que no querían que sus niños jugaran con Rashid. Y muchas de las otras madres de compañeros de clase de Manuel no identifican a los musulmanes como Rashids o Mohameds, sino como locos fanáticos que vienen a matarnos a todos. Luego se habla de Rashid o Mohamed y "ah, pero esos no son como los del telediario, son normales".
20 abr 2009
Elegir
Podemos decir que la vida es aquello que va pasando mientras planeas otras cosas, como decía John Lennon, o que es un sueño y los sueños, sueños son, según Calderón de la Barca, o que es una caja de bombones y nunca sabes lo que te va a tocar, en opinión de Forrest Gump, y que en cualquier caso merece la pena.
Pero por muchas frases célebres que nos sepamos de carrerilla acerca de la vida, solo hay una cosa que es cierta: nuestra vida será aquello que los demás quieran que sea, ni más, ni menos, aunque pensemos que somos libres de escoger en los tiempos que corren. La mayoría de la gente ni siquiera se da cuenta de su paso de la ESO a Bachillerato (están demasiado ocupados pensando en el notas de la moto que viene a levantar pasiones en el recreo, o en la falda del viernes por la noche) pero lo hacen.
Haremos lo que los demás quieran, o lo que nos vaya a resultar más fácil, porque para esta sociedad es mucho más apreciable conseguir cosas en tu trabajo, tener una familia normal y amigos normales y tener, por así decirlo, el culo quieto donde tiene que estar durante cuanto más tiempo mejor. Eso es admirable, por supuesto, pero a veces no hacemos cosas sólo para que los demás no se den cuenta de que queremos hacerlas. Da miedo pensar en la cantidad de veces en la vida que se nos presentan dos caminos diferentes a más no poder el uno del otro, pero más miedo da pensar las pocas veces que nos damos cuenta de que podemos escoger. No debería ser admirable que hayamos conseguido algo que nosotros mismos no admiramos, por mucho que lo hagan los demás.
Y es que nadie recuerda ya la verdadera ventaja de estudiar una carrera, o de intentar asegurarse un futuro profesional prometedor. La ventaja es que, si aprovechamos las oportunidades, luego podremos elegir. Podremos escoger si preferimos trabajar sachando as patacas, o de porteros de discoteca, o si queremos trabajar en una redacción de local o intentar llegar a corresponsales de guerra. O si hacemos un máster, o si ponemos un garito en Burela. Incluso podemos decidir si queremos tener hijos al año siguiente de ser titulados.
Pero hoy en día ya nadie elige porque las elecciones no son tan difíciles de hacer cuando una de las opciones será considerada por la sociedad como una locura. La sociedad no será feliz ni infeliz por nosotros, pero en cuanto alguien nos dice que algo es una locura, nos encogemos hasta desaparecer. No deberíamos olvidarnos de que todos somos diferentes, y que a lo mejor, escoger la locura será lo que nos lleve a no desear que nos trague la tierra si, por alguna circunstancia, nos encontramos con una bruja o un oráculo infalible.
31 mar 2009
Blanca
E tamén a quenes se sintan identificados de algunha outra maneira.
30 mar 2009
Diccionario de Les Luthiers
DIRECTOR: Persona que, colocada en una tarima frente a una orquesta, responde al estímulo de la música agitando sus brazos.
FLAUTA DE PAN: También llamada pan flauta // Bartolo tenía una (con un agujerito solo).
GALLO: Ave de corral que anida en las cuerdas vocales de algunos cantantes.
HERNIA (de disco): Lesión producida en el organismo por el excesivo consumo de música disco.
INSTRUMENTOS: Los hay musicales y/o de tortura.
JOTA: Letra que se baila en Aragón.
KORSAKOFF: El que le hacía los arreglos a Rimsky.
LUTHIER: Señor de smoking que realiza espectáculos de música-humor valiéndose de instrumentos informales fabricados por él mismo. Por extensión: artesano que construye o repara instrumentos musicales.
LLAMADOR: Instrumento de percusión muy entrador (en general con forma de manito).
MASTROPIERO: Compositor nacido un 7 de febrero. Los estudiosos discrepan acerca del año de su nacimiento y aún del siglo. Respecto de su origen, varios países se disputan su nacimiento, sin que hasta ahora ninguno se haya resignado a aceptarlo.
NOTAS: Las siete maravillas del mundo de la música.
ÑACATE: Sonido producido por la rotura de cualquiera de las cuerdas del violín.
OIDO: Organo de la audición que permite, por ejemplo, la audición de un órgano.
PLAGIO: Fuente de inspiración.
QUENA: Instrumento que los coyas atribuyen a los incas, los porteños a los coyas y algunos europeos a los brasileños.
RADIO: Medio de comunicación que podría haber servido para la difusión de buena música.
SILENCIO: Ausencia momentánea de sonido. En algunos compositores, ausencia definitiva de oyentes.
TROMPA: En las orquestas típicas, el ñorse que garpa.
UT: En los crucigramas, antiguo nombre de la nota 'do'.
XILOFONO: Instrumento musical empleado en la educación infantil para alejar a los niños de la música.
ZAMPOÑA: Instrumento musical venenoso.
26 mar 2009
24 mar 2009
El tiempo es oro.
Hoy estuve todo el día delante del ordenador, haciendo cosas.
"Trabajando", dirían algunos.
Y en plan Xabarín Club...
¡PREGUNTA! ¿De cuántas de las cosas que hice hoy me acordaré dentro de unos meses?
...
Respuesta:
Llevo más de 24 años malgastando mi oro delante de un ordenador.
Y postdata, para todos los trabajos que no logré terminar hoy: con vuestro permiso, voy a dedicar el resto de la semana a que vuelva a gustarme mi vida. Sí, la que hay de espaldas a la pantalla. Porque estoy harta.
Un saludo a todos
23 mar 2009
Alegrándome
Me alegro de no estar orgullosa de mi absoluta ignorancia.
Me alegro de no estar atada a nada más que a mi familia, amigos y pareja, por amor, y no por intereses económicos, ideológicos o políticos.
Me alegro de ser capaz de cambiar de opinión (no porque se me convenza, sino porque yo me convenzo).
Me alegro y doy gracias (a dios no, porque probablemente no existe) por haber nacido donde nací y no en algún otro lugar de la tierra (donde dios definitivamente no existe, y si existe, existe mal).
Me alegro de que mi vida puede cambiar si quiero.
Me alegro de que cuanto más estudio, más me doy cuenta de que no es eso lo más importante, digan lo que digan.
Me alegro de seguir siendo un ser humano pese a las circunstancias.
Y, en el fondo, me alegro cada vez que asumo que la tienda de animales acabará siendo la mejor opción.
Porque los animales, muchas veces, son más humanos que las personas.
Un saludo a mis animales preferidos y a algunos otros. Y a los demás animales (con roupa), que os vayan dando.
16 mar 2009
¿A quién quieres más, a Carmela o a Enrique?
No podría responder a esa pregunta ni aunque me dieran un millón de años para pensármelo. Los dos son dos cachos de mí, y antes de elegir, me tiro al mar con un saco de piedras atado al cuello. Porque son mis hermanos.
Y supongo que cuando tenga hijos será igual.
Mis hijos serán lo primero, antes de mi misma, de mis hermanos, de mi pareja, de mis padres y de dios bendito. Exactamente igual, o al menos muy parecido, que debería ser para todas las madres del mundo.
Por eso no puedo entender por qué se da voz a determinadas indecencias en este país, y en este mundo.
Pero como tengo una racha optimista y me he prometido a mí misma no entrar en polémicas al menos hasta el martes (...) no hablaré en mi blog primaveral sobre esas voces de ignorantes, asnos prehistóricos y vomitivos que se creen con el derecho de juzgar las decisiones de los demás, la vida de los demás, o el amor de los demás.
No voy a ser yo quien dé más voz a quienes deberían llevar callados dos mil años, sin joder la marrana ajena.
Simplemente, me alegro por Andrés, porque tiene un hermano nuevo y eso siempre es bonito. Sobre todo, cuando tu hermano nuevo te trae un regalo más aparte de su existencia: una vida nueva y una salvación.
Y también me alegro por Javier, porque antes incluso de nacer ya ha hecho algo que muchos, muchos de los que le llaman "producto de laboratorio" no harán en toda su maldita existencia: salvar una vida. Algo que yo haría por Enrique o por Carmela ochocientos millones de veces, incluso aunque mi propia vida estuviera en juego.
Alguno de los que predica esta payasada del "producto de laboratorio" (una de las más aberrantes que escuché en mi vida) también ayudan un poquito, o mucho, a los demás. Salvan, mejoran y reconducen vidas de forma altruista y muy loable. Pero otros no: otros, los que más hablan, no hacen nada más por la vida que intentar joderla.
Esperemos, señores de negro y con collarines, que con el paso de los años, Por Dios o por el sol, o por el mar, o por quien más les guste... pero sobre todo POR FAVOR, dejen de jodernos la vida.
10 mar 2009
Tarántulas
Porque é seguro que esto me acabará cansando. No momento no que o meu triste cerebro humano empece a pensar que a miña palabra é a sabiduría elevada ó máximo, como lles pasa a moitos, aínda que nunca teña salido de catro paredes húmidas.
No momento en que xuzgue a vida dos demáis como si eu a tivera vivido, con alegrías e con tristezas que non son miñas.
Cando note un silencio discreto enfrente de min que tenta non ofenderme porque pensa que, en realidade, non controlo o tema no que me considero unha eminencia.
Cando non seña capaz de pedir perdón por equivocarme.
Cando dentro de min venza a alegría que poida sentir porque perdan os demáis, frente á que sinta porque gane eu.
Cando pense esa “subnormalidade mental” de que mellor que falen mal de min que que non falen.
Cando seña patética, como lles pasa a moitos.
Nese momento pecharei un chiringuito e abrirei outro. E pensándoi ben, si chego a xuntar todas esas características, incluso ó mellor me decido a vender un par de centolos peludos...
3 mar 2009
"Eles merecíano. Nós non"
A moita xente, ontes, lle era indiferente que gañasen uns ou outros. Moitos non foron votar porque chovía. Outros votaron a partidos pequenos para castigar a Touriño e a Quintana, sen darse conta de que desa maneira, con este sistema electoral, estábanlle a facer un favor a Feijóo.
E así, das tres opcións que había, gañou unha por goleada ás outras dúas. ¿Por que? «Os outros non me gustan, pero estes decepcionáronme», dicíame ontes unha das moitas persoas que non votou. O mesmo que algunhas das que votaron en branco, aténdose así á maioría popular (ou PPopular, que é o mesmo).
Así, vese o que hai. O que hai é que somos un pobo que ousou cambiar de goberno durante catro anos, abocarse ós que algúns creían que sería un fracaso total da esquerda galega. A ruina, o desastre, o fin do mundo.
E que pasou? Exactamente eso non, pero casi. O que houbo por parte do Partido Popular foi unha campaña sucia, na que sacaron lixo a esgalla para todos: a silla e o coche de Touriño (igualiños aos de Fraga), a suposta violencia doméstica de Quintana, a tendencia sexual de non sei quén e a crise, sobre todo a crise. A crise a nivel mundial, que é culpa de Touriño e de Quintana.
Ben deitamos os galegos de que agora chega Feijóo para salvar o mundo. Este señor vainos rescatar da crise, culpa de Touriño e de Quintana. E non só a nós: acabará coa crise en toda España, e en Europa, e seguramente poida coa de Estados Unidos. Eso é o que nos dixeron nesta campaña na que a «maioría absoluta» dos galegos confiou. Unha maioría á que non lle asusta o despido gratuíto («a ver si nos quitan a crise!»), unha maioría decepcionada por catro anos de goberno de esquerdas, pero non por dezaséis anos de goberno de un ex ministro de Franco.
Lástima que non contemos xa co señor Manuel Fraga, que como bon ex franquista sabería cómo poñerse autoritario agora que toca aforrar.
9 feb 2009
Dan ganas de meterse a española
Eu son galega, e os meus fillos falarán galego e terán nomes galegos. Cando me preguntan, sempre digo que falo español coa miña familia, e galego co resto do mundo (un mundo que é moi grande). Non me importa recoñecer que incluso me sinto incómoda falando español con quen normalmente me fala galego, e ó revés. O meu cerebro pensa en galego, pero a veces tamén en castelán. Eu teño a cabeza bilingüe, con un favoritismo claro hacia o galego.
Creo que en Galiza debe falarse e priorizarse o galego, polo menos debe ser a opción predefinida. Si alguén quere falar castelán, ten un país ó lado onde se fala moi ben. O idioma que debe ser protexido neste momento da historia non é o castelán, é o galego. E eu son libre de opinar esto...
Pero non hai que ser fillo de puta, nin animal, nin facer o que se nos fixo ós galegos durante anos. Non se pode afogar a ninguén, todos temos dereito a falar, a opinar, a manifestarnos libremente. Nunca sentín tanto noxo por Galiza, polo meu país do que me sinto orgullosa, como ontes. Non se pode permitir que uns putos cerdos fascistas arremetan contra quen se manifesta libremente nun país como o noso, e moito menos que a esa panda de energúmenos se lles identifique cos mesmos principios que abandero eu, e moitos dos meus amigos.
Eu, e os meus amigos, xente que nunca, xamais, nin en centos de millóns de anos, lle zoscaríamos a ninguén (nin a un novo nin a un vello) por pensar diferente, parecido, mellor ou peor.
Porque eu non quero un país con numeritos como o de ontes. Non me gusta que en Galiza exista medo a pensar, a ser libre, a vivir. Non me da a gana de ter que mirar para atrás cada vez que me manifeste por si ven un preadolescente toleando con ganas de feira. Non quero que Galiza aprenda da merda dos demáis, e si o fai, merda pa ela. Eu defendo o meu país porque o considero meu, diferente, bon, digno de que dedique o meu tempo e esforzo a defendelo. E os bicharracos como os de ontes en Santiago non merecen defensa, non merecen chamarse galegos nin loitar polo mesmo que eu, e que os meus amigos.
Galiza quere demostrar que pode crecer e aprender a cruzar sola a rúa. E números como este fannos caer de cú a todos. Así que por favor, preadolescentes hormonados con ganas de feira… vade montala ó patio, xa nos encargaremos os maiores de face-lo traballo sen cagala.
3 feb 2009
Un día ególatra... creo!
Hai momentos nos que penso que cantos máis defectos meus asumo, mellor encaixo no mundo este no que, por sorte, me chantou Sandiós (demasiado tempo co meu prometido e coa miña nai, sintoo :P).
Hoxe foi un deses días.
ENUMERACIÓN DIGNA DE UN DIARIO EGÓLATRA (pero ó revés):
-Teño "un pronto moi malo". (Hoxe saleu).
-Como igual que si acabara de despertarme e de salir do furado (ou burato) tras varios meses de siesta. (Hoxe devorei).
-Non aprecio as cousas ata que as perdo, ou me perden. (Perdín unha tarxeta, un botellín de auga, o libro de instruccións do coche, o cargador da DS, as chaves de casa de César e un boli... e perdeume o xenio).
-Sei escoitar, pero non sei como facer que os demáis seipan que estou escoitando. (Pásame tódolos días... hoxe non. Hoxe realmente non estaba escoitando).
-Rompo os libros cando leo porque os retorzo e marco as esquinas das páxinas (Tom, I'm sorry... baby :P ).
-Son esaxeradísimamente desordenada (teño máis tikets da hora no coche que ten a máquina que os cuspe).
-Gasto máis pasta cando non teño que cando si (e teño tres contas en tres bancos... e en ningunha das tres hai nada máis que plantas rodadoras).
-Odio planchar (e opto por colocar as camisetas debaixo do colchón para que se alisen...).
-Olvídome de todo (de colocalas, así que nunca as teño lisas pola mañá).
Hoxe tiven un dia ególatra (ó revés). O mundo estivo absolutamente loco, e arrastroume a un cúmulo de pesimismo e estrés durante todo, todo, todo o día.
Ata o final, no que todo desapareceu... fundamentalmente por catro razóns:
-Hai xente que pode ser increiblemente paciente (xente increíble, ó fin e ó cabo).
-Hai máis mundo detrás do meu egolatrismo.
-Hai ensaladilla de cena.
-Hai House de postre.
Boas noites a todos!
21 ene 2009
Nudos de garganta
Hai días (os días de nudo de garganta) nos que todo desfila por diante de ti sin que che importe unha merda, aínda que señan cousas importantísimas para a humanidade enteira.
Todas esas trapalladas ás que damos tanta importancia no día a día, que nos rodean de lonxe ou non tan lonxe, quedan completamente eclipsadas cando o máis cercano falla. Non sei si pasa o mesmo coas personas "estudiadas", "lidas", as "eminencias"... pero polo menos para a xente simple (coma min) o mundo pode pecharse nun segundo. Cando fallamos, todo desaparece: a crise, a bolsa, Obama, o 1 de marzo, e o 2, e o 3...
De repente, para unha persona simple (coma min) temas que sigo casi con obsesión fanse nimios, traballos que parecen vitales, difumínanse; xente a quen ontes sorría empeza a preguntarse porqué hoxe non; e a fame (ou gula) que sempre tiven convírtese nunha nudo na garganta que é imposible tragar.
Decíao John Lennon (e era moi listo, aínda que non sei si chegaría a ser "estudiado", "lido", ou "unha eminencia"): a nosa vida é o que pasa mentres facemos outros plans, nos preocupamos doutras historias, falamos da vida de outros. Atendemos a cousas que poden ser moi, moi importantes para a humanidade enteira, que fan o noso día a día sobre unha base máis ou menos forte. Saber de moitas cousas é importante, é bonito, danos nivel e danos de qué falar. Eso pensamos as personas simples (coma min).
Ser "estudiado", ser "lido"... entretén moito nesta vida. Quén me dera chegar algún día a ser a metade de sabia que moita da xente "estudiada" que coñezo. Aprender a facer que o mundo seña tan sinxelo como para ver todo nos libros, ou centrar o universo en Obama, crise e bolsa...estou desexando chegar a ser "unha eminencia".
Seguramente así aprenderei a tragar nudos de garganta. E si non... qué?
15 ene 2009
Un post de los serios...
Me refiero a un secundario sobre el Pesca 2 y el PP, que pide que el helicóptero pueda actuar siempre, a raíz de que no quiso trasladar a una paciente hace unos días. Aunque se agradece que sea publicado algo sobre ese asunto, me parece que todos deberíamos tener mucho cuidado con introducir politiqueo de por medio. Es cierto que el PP pide lo que pide, que hace bien, pero creo que tanto el PP como los medios deberían saber profundizar en los aspectos más importantes, sobre todo cuando hay personas humanas (como diría la duquesa) de por medio.
Aparte de todas las animaladas que se escucharon sobre el tema, a modo de excusa, por parte del responsable del helicóptero y las dos consellerías, creo que el PP no es el protagonista de semejante información, por mucho ruido que haga. Entiendo que el PP se suba al carro y pida lo que estamos pidiendo todos los seres humanos que conocemos el asunto, y más los cercanos, y todos los que saben que a cualquiera de nosotros nos puede afectar este tema. Y que lo pidan también los demás partidos e incluso las asociaciones de vecinos (lo cual sería incluso más lógico). Pero de ahí a ponerlos como voceros de esa petición, debería haber un trecho largo.
Y lo que quiero decir es: Esa reivindicación de que el Hospital da Costa pueda "exigir" (no "pedir" o "mendigar", como hace ahora) ayuda al Pesca 2 lleva haciéndose desde que nació el hospital da Costa, y la hace el propio hospital, y se hizo con varias gerencias de varios colores, y no solo desde que el PP no está en las Consellerías. Lo que haga el BNG, el PP y el PSOE me parece estupendísimo, pero no es el PP el único que pide eso (aunque sí que lo sea en el ámbito de los partidos políticos), son la gran mayoría de los trabajadores de ese hospital, independientemente de los partidos políticos, apoyados o no por algunos.
Me ha parecido un error enfocarlo como un tema político nada más. En el articulito no se menciona al personal del hospital que lleva reivindicando eso 20 años en ningún momento. Lo que me desencanta del periodismo es que se puede llegar a hacer gilipolleces y pensar que se hacen con razón, y una de ellas es poner a los políticos como protagonistas hasta de la Guerra de las Galaxias, cuando solo son políticos.