18 mar 2011

Mañá

Ao final, sube cansinamente a costa cara ao portal daquel piso frío, decorado (decorado?) cunha morea de adornos, unha mezcla doutros fogares que de ningún xeito forman un fogar seu. "Un día teño que comprar un cadro para esta parede", "cando teña algo aforrado, cambiarei as ventás", "cando el volva, dareille abrazo, un bico e direille que non son nada sen el". Abre a porta, deixa a compra no chan, séntase na silla da cociña mentres come unha mandarina e mira ao infinito. O infinito é acolledor, non ten paredes.

Sempre pensara que a vida llo presentaría todo dunha forma moito máis romántica. Non fácil, pero romántica. Si perdera todo o que perdera por gañar outras cousas, por que non ve agora a felicidade que se lle prometera tras cada decisión? tras cada renuncia? Por que ten a sensación de que o fracaso a persegue a curta distancia, sin perdela de vista, tras cada columna de espello do supermercado, baixo o paraugas que olvidaba ao pé da porta do bar de sempre (non hai outro), no ascensor, no buzón... Por que deixarse levar por un amor profundo non lle trouxo nada máis que eso: nada? Bótao de menos. Que hora é? Faltará unha hora para que chegue. Quere un abrazo, un abrazo del, máis acolledor que o infinito. Recorda eses abrazos, calor, protección... non dan tanto medo como o infinito. E diralle o que o quere. Que non é nada sen el.

Sentada na silla, recolle as mandarinas (saíronse da bolsa) mentres pensa no seu pasado e na súa cabeza sona: parva. Tonta. Burra. Unha e mil veces. E pensa que, si houbera tido pequenos, hoxe lles diría: "non vos deixedes levar. Loitade. E sobre todo, que loiten por vós. Non vos creades o que vos prometan, crede o que vos demostren. Non renunciedes aos vosos soños por ninguén. Quen é importante non deixará que renunciedes, axudaravos sempre a conseguilos e estará con vós ata o final. Como prometeron ao principio". Dirialles iso.

Menos mal que non os tivo, por unha cousa ou por outra... nunca foi o momento. Ao final, eso fora o mellor. Total, de todo aquelo que de nova se prometera darlle aos seus fillos, nada tiña. Nin el tampouco. Cariño? Amor? si. Pero á súa maneira. Unha que ninguén máis que ela entendía (e so ás veces). Será porque non había máis ollos que viran ese amor. Xa non.

Levantouse e foi cara o baño, abriu a ducha. Hoxe tampouco o esperaría esperta. Xa o abrazaría mañá. Xa lle diría todo iso mañá... si é que mañá seguía alí. "Porque dixen que me iría, e algún día o farei". Pode que mañá.

1 mar 2011

Planchar

Estoy pensando estos días (entre siesta de pijama y siesta de pijama) que hay seres humanos que se maquillan por dentro y me dan miedo. Es algo difícil de entender pero tiene sentido, y seguro que todos conocemos a alguien que se maquilla por dentro. Es esa gente que dice frases como "ah, bueno, yo no tengo nada en contra de que le gusten los tíos". Esto es una antiafirmación: si dice que no, es que sí. Aunque ni él mismo lo sepa, cree en el fondo que los homosexuales necesitan algo así como "permiso" o aceptación para ser como son y claro, la gente que piensa así necesita maquillarse ante sí mismo, ante los demás.

También se maquilla la gente que dice, por ejemplo "plancharía, pero es que yo no sé planchar". Siempre me pregunté si alguien en este mundo sabe planchar, o en su defecto, si alguien en este mundo ignora cómo planchar. Yo creo que planchar es pasar una cosa caliente por encima de la ropa hasta que desaparezcan las arrugas... así que sé planchar, ¿no? ¿O estoy equivocada, y es algo totalmente diferente a eso? Si planchar es eso, todo el mundo sabe hacerlo, hasta un mono sin brazos. No sé si me estoy explicando bien... En resumen, que decir "plancharía, pero no sé" es igual que decir "plancharía, pero no sé, y no quiero ser machista y decirte al jeto que tú tienes tan pocas ganas de planchar como yo, y puedes incluso no saber planchar, pero como eres mujer llevas el gen dentro y te resultará más fácil". 

La mecánica de la respuesta del supuesto 1 y del 2 es la misma y la conclusión también: hay gente que se maquilla por dentro. Hay personas que quieren que su cerebro se vuelva "progre", como su entorno, y no lo consiguen... por lo tanto, sienten la necesidad de aclarar que son progres, que no son machistas, o lo que sea. 

Yo creo que eso es lo peligroso del machismo y de la homofobia: la gente que quiere "aceptar", pero no sabe, o no puede, por lo que sea: por las limitaciones de uno mismo. Porque cuando nos maquillamos ante nosotros mismos y ante los demás, es cuando hay algo realmente jodido que queremos esconder. Hay gente que se manifiesta abiertamente machista y homófoba... bueno. Los monstruos siempre me dieron miedo, pero los fantasmas, más.

PD: Esa cosa de la foto no es un instrumento de tortura... es mi nuevo y flamante pelamanzanas. Me lo regalaron mis hermanos porque soy zurda: de esas zurdas inútiles que no saben usar tijeras ni cuchillos si no es con la mano izquierda y, como sabéis, el mundo no está hecho para zurdos. Con este chisme, puedo por fin pelar patatas en espiral y manzanas. Lo pongo aquí para agradecer públicamente a mis hermanos que me lo regalaran, y porque hablar de homofobia siempre me recuerda a las manzanas y las peras.