Un día ególatra... creo!

Hai momentos nos que penso que cantos máis defectos meus asumo, mellor encaixo no mundo este no que, por sorte, me chantou Sandiós (demasiado tempo co meu prometido e coa miña nai, sintoo :P).

Hoxe foi un deses días.

ENUMERACIÓN DIGNA DE UN DIARIO EGÓLATRA (pero ó revés):
-Teño "un pronto moi malo". (Hoxe saleu).
-Como igual que si acabara de despertarme e de salir do furado (ou burato) tras varios meses de siesta. (Hoxe devorei).
-Non aprecio as cousas ata que as perdo, ou me perden. (Perdín unha tarxeta, un botellín de auga, o libro de instruccións do coche, o cargador da DS, as chaves de casa de César e un boli... e perdeume o xenio).
-Sei escoitar, pero non sei como facer que os demáis seipan que estou escoitando. (Pásame tódolos días... hoxe non. Hoxe realmente non estaba escoitando).
-Rompo os libros cando leo porque os retorzo e marco as esquinas das páxinas (Tom, I'm sorry... baby :P ).
-Son esaxeradísimamente desordenada (teño máis tikets da hora no coche que ten a máquina que os cuspe).
-Gasto máis pasta cando non teño que cando si (e teño tres contas en tres bancos... e en ningunha das tres hai nada máis que plantas rodadoras).
-Odio planchar (e opto por colocar as camisetas debaixo do colchón para que se alisen...).
-Olvídome de todo (de colocalas, así que nunca as teño lisas pola mañá).

Hoxe tiven un dia ególatra (ó revés). O mundo estivo absolutamente loco, e arrastroume a un cúmulo de pesimismo e estrés durante todo, todo, todo o día.

Ata o final, no que todo desapareceu... fundamentalmente por catro razóns:

-Hai xente que pode ser increiblemente paciente (xente increíble, ó fin e ó cabo).
-Hai máis mundo detrás do meu egolatrismo.
-Hai ensaladilla de cena.
-Hai House de postre.

Boas noites a todos!