Tarántulas

Ontes, nunha milagrosa pausa no tema das eleccións á hora de comer, preguntábanos un amigo si algunha vez pensáramos en facernos empresarios. Cando contestei, quedoume claro que ninguén me cre cando digo que, cando todo esto me quede grande, poñerei unha tenda de animais na que a única condición será que non venderei tarántulas.

Porque é seguro que esto me acabará cansando. No momento no que o meu triste cerebro humano empece a pensar que a miña palabra é a sabiduría elevada ó máximo, como lles pasa a moitos, aínda que nunca teña salido de catro paredes húmidas.

No momento en que xuzgue a vida dos demáis como si eu a tivera vivido, con alegrías e con tristezas que non son miñas.

Cando note un silencio discreto enfrente de min que tenta non ofenderme porque pensa que, en realidade, non controlo o tema no que me considero unha eminencia.

Cando non seña capaz de pedir perdón por equivocarme.

Cando dentro de min venza a alegría que poida sentir porque perdan os demáis, frente á que sinta porque gane eu.

Cando pense esa “subnormalidade mental” de que mellor que falen mal de min que que non falen.

Cando seña patética, como lles pasa a moitos.
Nese momento pecharei un chiringuito e abrirei outro. E pensándoi ben, si chego a xuntar todas esas características, incluso ó mellor me decido a vender un par de centolos peludos...