Un mes que chega para dicirnos a todos que rematou o bo. Que pouco me gusta... é un mes no que se fai difícil ata mirar pola ventá, e mira que eu son desas que se apalancan mirando á ría, capaz de non mover o cú do sillón ata que se me olvida o sentido da vida. A noite no día, o mar de plomo, o vento que trae frío, a luz do sol con coitelos deses que te alcanzan de esgueira. A xente di que é un mes normal como outro calquera e que os tolos somos todos os que nos deixamos entristecer polo simple feito de que o tempo pasa... Mentira. Novembro é como un cemiterio o día de todos os santos: cheo de flores, cores, cheo de vida... morta. Novembro é o mes que mata o verán de verdade.
E o frío...
Non me gusta nadiña.
Pero ata as peores cousas teñen o seu lado positivo, e novembro tamén: achega máis decembro. Que bonito é sempre, que bonito vai ser este ano. Porque está Eva. E estou segura: ela saberá facer que decembro volva chamarse Nadal.
Que ben se está neste blog! amareliño, acolledor... como agosto...
Prometo escribir máis a partir de agora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario